چرا ملی پوشان برای واردات خودرو «برابر»تر از بقیه هستند؟

قصه ما از قطر شروع می شود.رختکن تیم ملی فوتبال ایران در شب بازی ایران و امریکا.

می گویند قاصدی می آید که برای بازیکنان خوش خبر است. سیب ممنوعه را آورده که بازیکنان تیم ملی می توانند گاز بزنند. از جایزه دیرهنگامی می گوید که برای مردم عادی همچنان خلاف قانون است اما برای بازیکنان تیم ملی فوتبال مجاز! آن ها طبق قول معاون اول رییس جمهور می توانند یک دستگاه خودروی خارجی وارد کنند.این جایزه آن هاست برای صعود به جام جهانی

حالا بیاید برگردیم به ایران؛ یک سال از تصویب قانون واردات خودرو در مجلس و شش ماه از ابلاغ آن می گذرد. اما همچنان درهای واردات خودرو نه تنها به روی شرکت های دولتی یا بخش خصوصی مورد تائید بسته است بلکه به روی اشخاص حقیقی طبق قانون مجلس، کاملا بسته، غیرقانونی و دست نیافتنی است. اتفاقی که بر خلاف  هشتاد و چند میلیون ایرانی برای بچه های تیم ملی فوتبال دست یافتنی شده.

می خواهیم چند پرسش مطرح کنیم که با توجه به واکنش ها در فضای مجازی احتمالا پرسش خیلی های دیگر است.

نخست اینکه جایزه نمی تواند غیرقانونی باشد؛ مثلا شرب خمر در کشور جرم است. حالا می توان به دلیل صعود یک تیم به جام جهانی یا مثلا برد یک تیم به آن ها گفت: امشب اشکال ندارد که الکل مصرف کنید؟

موضوع دوم که سال هاست مطرح می شود، تبعیض جاری و ساری میان بازیکنان فوتبال با سایر رشته های ورزشی ست. آیا جایزه سایر رشته های ورزشی این چنین عظیم بوده که در یک شب رانت چند میلیاردی را به زندگی آن ها بیاورد؟

مساله آخر هم شفافیت این جایزه است؛ رقم دقیق این جایزه چقدر است؟ با چه معیاری تعیین شده؟ جزئیات دیگر این جایزه نظیر  سقف ارزش دلاری واردات قانونی خودرو در این جایزه رعایت خواهد شد یا خیر؟

شرکت هایی که موفق به دریافت مجوز واردات خودرو شده اند باید واردات خود را در بورس و به صورت شفاف عرضه کنند. آیا جزئیات اطلاعات خودروهای وارد شده توسط بازیکنان تیم ملی هم شفاف خواهد شد؟ 

در ماجرای واردات خودرو تا همینجا هم شرکت های دریافت کننده مجوز واردات خودرو از بقیه در برابر قانون «برابر تر» بودند. اما بازیکنان تیم ملی اما از آنها هم در برابر قانون «برابر تر» هستند.