بهروز وثوقی

گوشه‌ای از خیابان لاله زار، درست روبه‌روی سینما دیانا، یک جوان با پیرهن یقه خرگوشی، شلوار دمپا گشاد نشسته و گوش هایش را تیز کرده تا ببیند مخاطبان درباره فیلمی که روی پرده است چه می‌گویند.آن جوان، بهروز وثوقی و فیلمی که روی پرده نمایش می‌دهند قیصر است.

«در داخل کشور هیچ محدودیتی برای هیچ‌کس نداریم، حتی هنرپیشه‌هایی که قبل از انقلاب در ایران بودند اگر طبق ضوابط ما کار کند فضا برایش مهیا است و بازگشتشان هیچ مشکلی ندارد»، این اظهارات تازه وزیر ارشاد است. اظهاراتی که در ظاهر امر امیدوارکننده است و می‌تواند مخاطب از همه جا بی‌خبر این اظهارات را دچار خیالی خوش کند‌. اما تنها نیم‌نگاهی به کارنامه ۲۳ ماهه وزارت ارشاد و سازمان سینمایی دولت سیزدهم و همچنین پیشینه این ادعا و نتایج آن کافی است که دریابیم بر خلاف ادعاها، فضای فرهنگی که متولیان دولتی برای اهالی هنر به وجود آوردند، خالی از محدودیت و انسداد نبوده و نیست.

امروز از عمر اظهارات بهروز وثوقی درباره ساواک بیش از ۲۰ سال می‌گذرد. احتمالا زمانی که وثوقی این خاطره را در نشستی با ایرانیان کالیفرنیا مطرح کرد هیچگاه گمان نمیکرد که این خاطره سال‌ها بعد، در یک بزنگاه خاص و هوشمندانه بازنشر شود. بزنگاهی که پرویز ثابتی، رییس سازمان ساواک تهران در شکل گیری ِ آن رُل اصلی را ایفا کرد.