استریمر

«مصطفی خسروی» به پشت‌صحنه دنیای استریم بازی‌های ویدیویی در ایران سرک کشیده و از دریچه‌ای فرهنگی و عاطفی، رابطه پیچیده میان استریمر ‌ها و مخاطبانشان را واکاوی کرده است. این پژوهش نشان می‌دهد چگونه پلتفرم‌هایی مانند توییچ، فراتر از سرگرمی صرف به میدانی برای بروز هیجان، خشم، همدلی، و حتی شکل‌گیری اجتماع‌های دیجیتال بدل شده‌اند؛ جایی که دوربین نه فقط ابزار نمایش، بلکه بستری برای «زندگی کردن در مقابل چشم دیگران» است. خسروی در این مطالعه، به ما یادآوری می‌کند که در عصر دیجیتال، بازی هم می‌تواند نوعی گفتگو، مقاومت و تجربه زیسته‌ی جمعی باشد.