شاهنامه

چنان‌که متونِ ادبی فارسی و پژوهش‌های شاهنامه ‌شناسان نشان می‌دهند، نامِ «کوروش» آن‌گونه که امروز انتظار می‌رود، در شاهنامه به ‌صورتِ صریح و مستقل حضور ندارد یا جایگاهِ برجسته‌ای نیافته است. فهمِ این پدیده برای مطالعاتِ تاریخی - ادبی حائز اهمیت است، چراکه نشان‌دهنده چگونگیِ شکل‌گیریِ حافظه تاریخی، عواملِ برجسته‌سازی یا حذف شخصیت‌ها و تعامل میان اسطوره و تاریخ در متن‌های حماسی است.

موج انتقادها به شاهنامه ‌خوانی زینب موسوی، این پرسش را ایجاد کرده که حد و مرز آزادی بیان تا کجاست؟ آیا با همه چیز می‌توان شوخی کرد؟ «لایک‌بارگی» چطور می‌تواند آینده‌ی حرفه‌ای یک شخصیت رسانه‌ای را تحت تاثیر قرار دهد؟ انتشار این ویدیو در نهایت به اعلام جرم علیه امپراتور کوزکو منتهی شد که به نظر می‌رسد اقدامی نالازم بود. چرا که بهترین دادگاه در چنین مواقعی، دادگاه افکار عمومی است.

به تازگی به بهانه سخنان فردی که در فضای مجازی به عنوان طنزپرداز شناخته می‌شود بار دیگر شاهنامه فردوسی به بحث روز بدل شده است.

یک پژوهشگر اقوام ایرانی در واکنش به سخنان اخیر استاندار آذربایجان شرقی درباره پیوند مذهبی نه زبانی این منطقه با ایران، خواستار آموزش تاریخ ایران و وطن‌دوستی مبتنی بر دانش به دولت‌مردان شد.

ایران تنهاست، همه‌تون دارید میرید، نکنید این کارو... این‌ها جملاتی هستند که هفته گذشته با ویدئوی کوتاهی از صحبت‌های ژاله آموزگار واکنش برانگیز شدند.

در سخنان علم‌الهدی، نکتۀ فرعی نادرستی هم وجود دارد و آن اینکه وی منیژه را "یک زن فرهیخته و ایرانی" توصیف کرده؛ در حالی که منیژه تورانی بوده است. او دختر دشمن بزرگ ایران، یعنی دختر افراسیاب – پادشاه توران – بود!

نقطه تمایز او نسبت به دیگر ادیبان معاصر «رویکرد تاریخی» او نسبت به ادبیات بود و این رویکرد تاریخی او باعث شد او ویژگی ملی گرایی داشته باشد و سال‌های مداوم از دغدغه «ملی گرایی‌اش» سخن بگوید.

جناب استاد هنوز به این درک نرسیده که رستم‌، نماد پهلوانان و‌ ‌اسپهبدان اساطیری است. هنوز جناب صادقی نمی‌داند که نام کوروش ذوالقرنین در تورات سفر استاتیرا و سفر ارمیا و دانیال نبی به عنوان پدر و رهایی‌بخش یهودیان از چنگ ستم بخت النصر آمده است.

شاید در هیچ کشوری در دنیا به اندازه کشور ما دشمنی با تاریخ وجود نداشته باشد و هر سلسله و حکومتی در کشور بر سر کار آمده است سعی داشته تمام اقدامات و حرکات سلسله قبلی را ناکارآمد و ناتوان جلوه دهد.