«سگ‌بند» از همه بیش‌تر می‌فروشد!

سحر مغانکی

«سگ‌بند» که پس از «مصادره» دومین فیلمِ مهران احمدی در مقام کارگردان است، با مایه‌های طنز و کنایه‌های اخلاقی-اجتماعی این قابلیت را دارد تا لحظات مفرحی را برای تماشاگر فراهم کند.

با تجربه‌ای که در سال‌های اخیر از فیلم‌های طنز و کمدی ایرانی وجود دارد، ممکن است دست‌‌ودل‌تان برای وقت‌گذاشتن و تماشاکردنِ این دست از فیلم‌ها  بلرزد؛ فیلم‌هایی که سازندگان آن‌ها با نادیده‌گرفتنِ شعور و شانِ مخاطب، برای خنداندنِ او دست‌به‌دامنِ هر شوخی سخیف و چرکی می‌شوند؛ گاهی کار به جایی می‌رسد که یک خانواده‌ی ایرانی در کنار هم نمی‌توانند فیلمی را که از فیلترهای وزارت ارشاد عبور کرده، تماشا کنند. اما خوشبختانه «سگ‌بند» از این قاعده‌ی ناخوشایند که در سال‌های اخیر باب شده است، مستثنی‌ است. بر همین اساس اگر قرار باشد فیلم را در یک جمله توصیف کنیم باید بگوییم: سگ‌بند فیلمی تمیز و مناسب برای خانواده‌ی ایرانی است.

سگ‌بند (اصطلاحی‌ست در کشتی آزاد)، قصه‌ای ساده دارد. قصه‌ی پسرانِ رضا عیاران که با بَدان بِنشستند و... عیارانی که جفت‌شش زندگی‌شان نه‌تنها نویدبخشِ روزگار خوش نیست بلکه هشداری‌ست برای تیره‌روزی. پسرانی که بر خلافِ پیشینه‌ی تاریخیِ عیاران، برای دورزدنِ مشکلات مالی، به راه ناجوانمردی رفتند و این‌گونه خاندان نبوتشان گم شد ...

فیلم فارغ از هر نوع پیچیدگی‌ سینمایی روایتش را به تصویر می‌کشد. مهران احمدی بعد از تجربه‌ی فیلم «مصادره» این‌بار کوشیده است فیلمی خوش‌ریتم و سراسر مفرح بسازد. ساختار قصه‌گویی فیلم به‌گونه‌ای است که از ابتدا تا پایان، بدون افتِ کیفیت در محتوا و روند قصه، تماشاگر را با خود همراه می‌کند. ویژگی‌ای که در بسیاری از فیلم‌های کمدی نادیده گرفته می‌شود. "سگ‌بند" فیلمی یک‌پارچه بی‌آلایش است که با رعایت استانداردهای سینمایی می‌تواند به‌سادگی مخاطب را تا پایان با خود همراه کند و لحظه‌های خوشی برای او رقم زند.