پاسخ این سؤال تا حدی بستگی به هدفی دارد که تعقیب می‌کنند.

زمانی که رهبران فرانسه و آلمان و ایتالیا و رومانی در ۱۶ ژوئن از کیف بازدید کردند، هدایایی به همراه داشتند. آنها از تلاش اوکراین برای تبدیل شدن به نامزد عضویت در اتحادیه اروپا استقبال کردند؛ موضعی که روز بعد توسط اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا نیز تکرار شد.

آنها همچنین از تلاش نظامی اوکراین نیز حمایت کامل به عمل آوردند. امانوئل مکرون، رئیس‌جمهور فرانسه گفت: «ما هر کاری می‌کنیم که اوکراین در این جنگ پیروز شود.» آنها متعهد شدند که سلاح‌های بیشتری را که اوکراین مدعی بوده برای پیروزی به آنها نیاز فوری دارد، تأمین خواهند کرد.

آقای مکرون قول داد که شش قطعه پیشرفته توپخانه‌ای دیگر نیز، علاوه بر ده‌ها سلاحی که پیش‌تر تأمین کرده است، به اوکراین ارسال کند.

بوریس جانسون، نخست‌وزیر بریتانیا نیز یک روز بعد به کیف آمد و وعده یک برنامه بزرگ و جدید آموزش نظامی را داد.

چنین کمکی شدیداً مورد نیاز است. اوکراین، در هفته‌های اخیر، دستاوردهایی را در استان خرسون جنوبی داشته و در ۱۷ ژوئن نیز ادعا کرد که کشتی روسیِ تقویت‌کننده جزیره مار واقع در دریای سیاه را که به اشغال روسیه در‎آمده، غرق کرده است.

اما این دستاوردها، در برابر ظفر‎مندی‌های مداوم ارتش روسیه در منطقه شرقی دونباس (جایی که نبردها در آن متمرکز است) دلگرمی چندانی محسوب نمی‌شود.

روسیه حالا دو‎سوم شهر سورودونتسک را در اختیار دارد؛ شهری که در اعماق یکی از مناطق برجسته و نفوذی اوکراین واقع بوده و از سه طرف مورد هجوم قرار دارد... همراه با یک زون مقاومتیِ محدود به منطقه‌ای صنعتی.

نیروهای روسی همچنین در غرب سورودونتسک، در اطراف اسلویانسک، از جانب شمال نیز همان منطقه را هدف حمله‌های خود قرار داده‌اند.

شرکت مشاوره روچان، که این جنگ را ردیابی می‌کند، می‌گوید که سکونت‌گاه‌های بوهورودیچن، دولینا و کراسنوپیلیا، در شمال غربی اسلویانسک، نقاط بسیار حساسی هستند (نقشه را ببینید). در آخرین به‌روز‎رسانی آمده است: «اگر روس‌ها سرعت حملات زمینی و توپخانه‌ای خود را حفظ کنند، امکان دارد که دفاع اوکراین در این منطقه فرو بریزد.»

حتی در شمال‌شرق خارکف هم (جایی که ضدحملات اوکراین در ماه می، تقریباً نیروهای روسی را از مرز عقب رانده بود)، نیروهای ولادیمیر پوتین بار دیگر حمله را آغاز کرده‌اند.

یکی از دلایل این عقب‌نشینی این است که ارتش روسیه، نیروهای خود را متمرکز کرده و حساب‌شده‌تر از دور اول درگیری [زمانی که تؤامان از چندین محور مختلف حمله کرد و برخی اصول اولیه جنگ را کنار گذاشت] ازشان استفاده می‌کند.

مزیت بزرگ دیگر روسیه، قدرت آتش آن است. در ۱۴ ژوئن، آنا مالیار، معاون وزیر دفاع اوکراین گفت که اوکراین روزانه چیزی بین ۵ هزار تا ۶ هزار گلوله شلیک می‌کند؛ که یک‌دهم میزان رگبار روسیه است.

میخائیلو پودولیاک، مشاور رئیس‌جمهور اوکراین، نیز افزوده است که در برخی موارد، نسبت توپخانه‌ای اوکراین ده به یک است.

روسیه همچنین از راکت‌های دور‎بردی استفاده می‌کند که به او اجازه می‌دهد مواضع اوکراین را هدف قرار داده و در عین‌حال از آتش تلافی‌جویانه در امان بماند.

اوکراین همچنین تا حد زیادی فاقد مهمات برای موشک‌اندازهای اسمرچ و اوراگان متعلق به دوران شوروی [که قادرند بسیار بیشتر از توپخانه‌های معمولی شلیک کنند] است.

موشک‌های بالستیک توچکا هم تمام شده‌اند. یک ویدئویی در همین اواخر، سربازان اوکراینی را نشان می‌دهد که در حال عملیاتی‌کردن راکت‌انداز DIY هستند؛ نمایشی کمیاب از نبوغ.

آمار تلفات اوکراینی به سطوح تکان‌دهنده‌ای رسیده است. در نهم ژوئن، آقای پودولیاک گفت که روزانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ سرباز اوکراینی، جان خود را از دست می‌دهند؛ مارک میلی، ژنرال ارشد امریکا، این وضعیت را با عنوان «در میدان توپ» ارزیابی‌های پنتاگون توصیف کرده است.

بنابراین حالا درخواست اوکراین برای تسلیحات بیشتر، شدت تازه‌ای پیدا کرده است. خانم مالیار معترض است که: «امروز ما فقط ۱۰ درصد از نیازمندی‌های اعلام‌شده‌ی اوکراین را دریافت کرده‌ایم.»

در پانزدهم ژوئن، گروهی متشکل از ۵۰ کشور به رهبری امریکا، در حاشیه نشست وزرای دفاع ناتو در بروکسل، جهت هماهنگی کمک به اوکراین، با یکدیگر دیدار داشتند (نمودار را ببینید).

ژنرال میلی و لوید آستین، وزیر دفاع امریکا، تلاش کردند تا نگرانی‌های اوکراین را بر‎طرف کنند. اشتهای کشور اوکراین در این زمینه، سیری‌ناپذیر است. آقای آستین ضمن اشاره به تجربه خویش در این زمینه گفت: «من و ژنرال میلی در چندین درگیری حضور داشته‌ایم... وقتی در حال جنگ هستید، سیری‌ناپذیر می‌شوید و مدام مقدار بیشتری می‌خواهید.»

برخی مقامات غربی نیز به این موضوع اشاره می‌کنند که مطالبات اوکراین در ملاء‌عام، با درخواست‌های او در خلوت فرق دارند.

جنگ اوکراین کی و چگونه تمام می شود؟

ژنرال میلی ادعا کرد: در واقع اوکراین به آنچه که می‌خواسته رسیده است. او ده گردان توپ خواسته بود، که این ده گردان را به علاوه نیم‌میلیون مهمات دریافت کرده است. ۲۰۰ تانک می‌خواست و ۲۳۷ تانک گرفته است.

میلی خاطر‎نشان کرد: «۹۷ هزار سلاح ضدتانکی که اوکراین دریافت کرده، بیشتر از تانک‌های موجود در جهان هستند.» البته ژنرال میلی از ذکر این نکته غافل شد که از این مهمات علیه اهدافی دیگر استفاده می‌شود.

سرعت پشتیبانی «بی‌بدیل» بوده است. بدین ترتیب که گاهی اوقات میان درخواست اوکراین با تحویل سلاحش، تنها چند روز فاصله می‌افتاد. در همان روزی که گردهمایی بروکسل در حال برگزاری بود، کاخ سفید وعده داد ۱ میلیارد دلار سلاح جدید به اوکراین بدهد؛ این سوای تقریباً ۶ میلیارد دلار کمک نظامی بود که قبل از آن ارائه شده بود.

سلاح‌های بیشتری در مسیر ارسال شدن هستند؛ حدوداً ده موشک‌انداز _‌ HIMARS امریکایی و MLRS بریتانیا‌_ که قرار است به زودی وارد شوند و دولت بایدن در حال بررسی این موضوع است که آیا باید ۴ سلاح دیگر را نیز بفرستد یا خیر.

این موشک‌های هدایت‌شونده تا ۸۴ کیلومتر برد دارند. برخی از خدمه اوکراینی قبلاً در آلمان آموزش دیده‌اند و شمار بیشتری در حال آموزش دیدن هستند.

ژنرال میلی اضافه کرده است که کیفیت این سلاح‌ها در نهایت در میدان نبرد است که نشان داده می‌شود: «اوکراینی‌ها، در مقایسه با روس‌ها، از تکنیک‌های توپخانه‌ای بسیار بهتری استفاده می‌کنند.»

آلمان که به تبع بی‌میلی‌اش از ارسال سلاح‌های سنگین مورد انتقاد قرار گرفته است، MLRS نیز ارسال می‌کند؛ ضمن آنکه اعلام کرده آموزش استفاده از هویتزر خودکششی PzH۲۰۰۰ به سربازان اوکراینی را به اتمام رسانده است.

رهبران اروپایی و امریکایی لااقل در انظار عمومی در زمینه حفظ جریان تسلیحات به اوکراین، نگاه سخت‌گیرانه‌ای دارند. آقای آستین در بروکسل تأکید کرد: «ما تا هر زمانی که طول بکشد، روی این موضوع متمرکز خواهیم ماند.»

مکرون نیز در توئیتی نوشت: «ما تا زمانی که لازم باشد؛ و تا وقتی که صلح به اوکراینِ آزاد و مستقل باز‎گردد، تعهد خود را حفظ خواهیم کرد.»

ذخایر مهمات اروپا کم است و یافتن کارگر و قطعات مازاد برای تسلیحات پیچیده، نظیر موشک ضدهوایی جاولین یا استینگر زمان می‌برد. علاوه بر این، از آنجا که کشورهایی مانند آلمان و لهستان با سرعت سرسام‌آوری در حال مسلح‌شدن هستند، تقاضا، از ظرفیت تولیدکنندگان دفاعی برای تولید، پیشی می‌گیرد.

آقای مکرون اندکی پیش از سفر به کیف هشدار داد که فرانسه وارد «جنگی اقتصادی شده است که به گمان من تا مدت‌ها درگیرش خواهیم بود.»

نگرانی‌های دیگری نیز وجود دارند. خودی‌ها می‌گویند که ترس از تشدید تنش میان شرکای اوکراین، همچنان جریان تسلیحات را محدود می‌کند.

مقامات امریکایی شدیداً نظاره‌گر این موضوع هستند که اوکراین چطور از پرتابگر جدید هیمارس خود استفاده می‌کند _‌چرا که اوکراین قول داده که با آنها خاک روسیه را هدف قرار ندهد‌_ و اینکه روسیه چگونه پاسخی به آن می‌دهد. سیاستی که خطر نفوذ نا‌به‌جای کرملین را بر تأمین‌های تسلیحاتی آینده به دنبال دارد.

آقای مکرون در ۱۶ ژوئن، مجدداً ادعای خود را که بار اول در ماه مارس مطرح شده بود، تکرار کرد. ناتو به طور غیر‎رسمی موافقت کرده است که «سلاح‌های خاصی مثل هواپیما یا تانک» را در اختیار اوکراین قرار ندهد؛ خط قرمزی که احتمالاً باید بیشتر به تانک‌های ساخت غرب اشاره داشته باشد، تا آنهایی که جمهوری چک و لهستان به اوکراین داده‌اند.

امریکا و متحدان اروپایی‌اش، در حدود چهار‎ماهی که از این جنگ گذشت، اتحاد فوق‌العاده‌ای از خود نشان داده‌اند؛ و تقریباً همگی‌شان مایلند اوکراین را به عنوان کشوری امن و مستقل ببینند.

اما معنای این موضوع در عمل همیشه شفاف نیست و به نظر می‌رسد که در طول زمان نیز رو به تغییر است. در ماه آوریل آقای آستین گفت که هدف امریکا، نابودی قدرت روسیه است: «ما می‌خواهیم شاهد تضعیف روسیه تا حدی باشیم که نتواند کارهایی مشابه آنچه که در حمله به اوکراین انجام داده بود، انجام دهد.»

همو در گردهم‌آیی وزرای دفاع روز بعد اضافه کرد: «اوکراین به وضوح یقین دارد که می‌تواند پیروز شود و تمام نمایندگان حاضر در این جمع نیز به همین ترتیب.»

هفته پیش او محتاط‌تر بود؛ به طوری که با حالتی رمز‎آلود گفت که هدف امریکا «اوکراینی دموکراتیک و مستقل و مرفه» است. از وزیر دفاع امریکا دو بار سؤال شد که آیا همچنان می‌خواهد اوکراین برنده این نبرد باشد یا خیر؛ و او هر دو بار از پاسخ دادن به این پرسش شانه خالی کرد.