از حماسه ملبورن تا فاجعه دوحه | مرگ تدریجی یک رویا

۲۱ و ۲۹ نوامبر سال ۲۰۲۲، روزهایی بودند که بخش بزرگی از مردم ایران، تیم ملی فوتبال خودشان را به جریان‌های اپوزیسیون خارج‌نشین و تندروهای داخلی باختند و با استقبال از باخت تیم ملی ایران در بازی‌های جام جهانی قطر، یک «رؤیای مشترک ملی» را به فراموشی سپردند و آن رؤیا چیزی نبود جز اتحاد و همدلی که هر بار در جشن‌های خیابانی بعد از برد یا تساوی‌های چشمگیر تیم ملی، طالع می‌شد.

نویسنده :

پرستو حسنی

در شرایطی که ایران، جریانات ۱۴۰۱ را پشت سر می‌گذاشت، سلطنت‌طلبان و اپوزیسیون خارج‌نشین، دیدار رسمی و معمول رئیس‌جمهور کشور با بازیکنان تیم ملی را خاص و نوظهور جلوه دادند. در این بین جریان تندرو داخلی از فرصت پیش‌آمده بهره بردند و با استقبال بی‌سابقه از بازی‌های ملی‌پوشان، موجب افزایش خشم اذهان عمومی و بیگانگی بخشی از مردم با تیم ملی خودشان شدند و جمعیت قابل توجهی از ایرانیان، با باخت تیم ملی در مقابل تیم‌های انگلیس و آمریکا جشن و با برد در مقابل تیم ملی ولز، عزا گرفتند. غافل از اینکه با نگاهی به تاریخ حضور تیم ملی در بازی‌های جام جهانی، می‌توان دریافت، ملاقات رسمی بازیکنان تیم ملی با سران حکومت، سابقه ۴۵ساله و عادی دارد.