«اسرائیل امروز بهترین فرصت در ۵۰ سال اخیر را برای تغییر چهره خاورمیانه دارد.» این جمله‌ای است که نفتالی بنت نخست وزیر پیشین رژیم اسرائیل در تحلیل خود پس از حمله تلافی‌جویانه موشکی ایران نوشته است. جمله‌ای که به شکلی آشکار نشان می‌دهد، تقابل این رژیم با ایران و صنعت هسته‌ای در کشور به قبل از انقلاب بازمی‌گردد.

قوه قضاییه از محکومیت آمریکا در یک دادگاه عمومی حقوقی تهران به پرداخت یک میلیارد دلار به دلیل حمایت از رژیم پهلوی خبر داد.

هر از گاهی نامش بر سر زبان‌ها می‌افتد؛ برخی او را لوطی و جوانمرد می‌نامند و برخی اراذل‌ و اوباش. سخن از «طیب حاج رضایی» است. به تازگی فیلمی از علیرضا پناهیان، منبری اصول‌گرا منتشرشده که در آن «طیب» را برگزار کننده سالگرد مراسم ۱۵ خرداد ۴۲ می‌نامد. او ادعا می‌کند که امام خمینی از «طیب» برای برگزاری این مراسم درخواست کرده بوده است.

باورش سخت است، اما ایران دهه ۱۳۲٠خ، یعنی ایران بیطرف، ولی اشغال شده یا کشور شکست خورده در جنگ جهانی، دو پیروزی سیاسی مهم علیه دول پیروز آن روزگار بدست آورد که مثل بمب در جهان صدا کرد. یکی تخلیه شمال از سوی ارتش سرخ و شکست ایادی فرقه وابسته به شوروی در آذربایجان و کردستان؛ و دوم خلع ید شرکت نفت ایران و انگلیس (BP امروز) در نتیجه پیروزی ایران در لاهه و به بار نشستن نهضت ملی. به این ترتیب ایران تنها دولتی بود که توانست در اوج جنگ سرد شکست‌های معنادار سیاسی به هر یک از رهبران دو قطب بزرگ تحمیل کند.

محمود سریع القلم در کتاب اقتدار گرایی ایرانی در عصر پهلوی بر آن است تا ضمن قرار دادن موضوع عدم توسعه در ایران در کانون بحث خود علل توسعه نیافتگی در دوران پهلوی را مورد واکاوی قرار دهد. به باور نگارنده کتاب توسعه از طریق رشد و پیشرفت اقتصادی حاصل می‌گردد و بنا به دلایلی چند این اتفاق در دوران پهلوی رخ نداده است.