نوکیسگی

«در عصر رسانه‌های اجتماعی، وقتی بسیاری می‌توانند به دبی و استانبول بروند، نوکیسگان به دنبال مقصدی می‌گردند که کمتر کسی توان آن را دارد؛ جایی مانند قطب جنوب. نه فقط برای دیدن یخ‌ها، بلکه برای گفتن اینکه من می‌توانم متمایز باشم و آن را به نمایش می‌گذارم.»

سیسمونی‌های لاکچری و اتاق‌های لوکس یک روی سکه رویای پدر و مادرانی است که در انتظار تولد نوزادشان هستند. روی دیگر سکه، بسیاری از پدر و مادرانی هستند که دغدغه تامین هزینه زایمان حتی در بیمارستان دولتی و تهیه شیرخشک و مایحتاج اولیه نوزادشان، لذت بچه‌دار شدن را برایشان به کابوسی از نگرانی تبدیل کرده است.

سال های پایانی دولت دهم و در روزگار تحریم بود که رتبه اول واردات خودروی پورشه در خاورمیانه نصیب ایران شد و صفحه بچه پولدارهای تهران نیز یکی از مقصدهای نمایش تصاویر آن به مردم زخم خورده از گرانی و تورم و فقر و فشار اقتصادی شد. آن روزها پدیده نوکیسگی تنها یک هشدار بود اما حالا یک طبقه از جامعه است که روز به روز نیز بر تعداد و تفکرشان افزوده می شود؛ پدیده که با چاشنی فخرگرایانه اش بذر کینه و نفرت تولید کرده و فاصله طبقاتی را از نقطه تبدیل به دره کرده است!

بی دست و پا خواندن مردمی که احتمالا هرکدام از ما نیز در آن تعریف می شویم، قصه تلخ دره عمیقی است که ایران را دوپاره کرده است.یک پاره همان جامعه کاریکاتوریست که آدم‌های غیرواقعی را تبدیل به نخبه می کند و یک پاره همان ایرانی است که به دلیل سیاست های حاکمیت، خندق های اقتصادی و تورم افسار گسیخته، سی سال که هیچ ۳۰۰ سال کار کردن هم برای آن ها فرجی رقم نخواهد زد.