۲۱ و ۲۹ نوامبر سال ۲۰۲۲، روزهایی بودند که بخش بزرگی از مردم ایران، تیم ملی فوتبال خودشان را به جریانهای اپوزیسیون خارجنشین و تندروهای داخلی باختند و با استقبال از باخت تیم ملی ایران در بازیهای جام جهانی قطر، یک «رؤیای مشترک ملی» را به فراموشی سپردند و آن رؤیا چیزی نبود جز اتحاد و همدلی که هر بار در جشنهای خیابانی بعد از برد یا تساویهای چشمگیر تیم ملی، طالع میشد.
الما آویرو، خواهر رونالدو گفت: بله، رونالدو ابدی نیست و برای همیشه بازی نخواهد کرد. متأسفانه الان گل نمیزند. پرتغال به رونالدو نیازی ندارد. هر کاری که انجام داده دیگر مهم نیست و فراموش شده است. اکنون به او نیازی ندارند. این را به خاطر دارم و در آینده صحبت میکنم. این شرمآور است کسی را که این همه کار انجام داده تحقیر کنیم.
تلاش اپوزیسیون خارجنشین برای تحریم ورزش کشور، تا حدودی به رفتار تمامیتخواهان داخلی مشابه بوده و یک هدف مشترک را دنبال میکند: «محرومیت ورزشکاران از حضور در کشورهای خارجی».
گروه «دیدهبان حقوقبشر» با انتشار گزارشی ضمن اشاره به وضعیت وخیم کارگرانی که برای ساخت و سازهای لازم برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر به کار گرفته شدهاند، توجه جهانیان رابه فاجعه انسانی که زیر پوشش پر زرق و برق این رویداد مهم ورزشی در جریان است جلب کرد.