«حتی در محیطهای علمی، مناسک و رفتارهای نمادین نقشی کلیدی در شکلگیری روابط انسانی و تولید دانش ایفا میکنند.» این پژوهش به بررسی نحوه تعامل جامعهشناسان ایرانی با یکدیگر در فضاهای آکادمیک و حرفهای میپردازد. نویسنده با نگاهی مردمنگارانه تلاش کرده نشان دهد که جامعهشناسان نه فقط با اندیشه، بلکه با رفتارهای روزمره، سخنرانیها، نشستها، شوخیها و حتی سکوتهایشان، مناسکی را اجرا میکنند که هویت و جایگاهشان را در میدان علم بازتولید میکند. یافتهها نشان میدهد که این مناسک تعامل، به چند الگو و سبک تقسیم میشوند: برخی رسمی و دانشگاهیاند، برخی صمیمی و خودمانی و برخی دیگر همراه با رقابت یا فاصلهگذاری. این الگوها نه تنها بر کیفیت ارتباطات علمی اثر میگذارند، بلکه بهطور پنهان بر تولید علم، جایگاه افراد و مرزهای میان گفتمانهای دانشگاهی نیز تأثیر دارند.