این پژوهش نشان میدهد که زبان فارسی در فاصله قرن ششم تا دوازدهم هجری در قلمروی اردوی زرین و خانات کریمه، از ولگا تا دنیپر و شبهجزیرۀ کریمه، نقشی فراتر از یک زبان ادبی داشته و بهعنوان زبان علم، دین، عرفان، سیاست و حتی تجارت بهکار میرفته است. از مکاتبات رسمی، سکهزنی و سنگنوشتهها گرفته تا آثار برجسته ادبی، همه بیانگر نفوذ این زباناند. حضور صوفیان ایرانی، علمای مهاجر و تاجران فارسیزبان باعث تقویت جایگاه فارسی شد و حتی در آموزش، ادبیات شاهزادگان و زبان روزمرۀ تاتارها اثر گذاشت. این پایاننامه تأکید میکند که گستره نفوذ زبان فارسی بسیار فراتر از مرزهای کنونی ایران بوده و میراث فرهنگی آن هنوز ظرفیت پیوندهای تازه با این مناطق را دارد.