به گزارش روزنامه اینترنتی فراز؛ فوجیموتو که بیش از ۲۰ سال سابقه کار در کنار استادان سوشی با ستاره میشلن دارد، انواع بیشماری از برنج را تجربه کرده، اما هرگز با چیزی مانند «کینممای» روبهرو نشده بود. این برنج در سال ۲۰۱۶ توسط رکوردهای جهانی گینس به عنوان گرانترین برنج جهان شناخته شد. برای بررسی صحت این ادعا، شبکه سیانان از فوجیموتو خواست تا آن را امتحان کند. دانههای برنج شسته و خیسانده شدند و سپس در قابلمهی چدنی قرار گرفتند. او میگوید: «برنج غذای روح ژاپن است. برای سوشی، ۸۰ درصد کیفیت به برنج مربوط میشود و فقط ۲۰ درصد به ماهی.»
در ژاپن، برنج غذایی مقدس با قدمتی سههزار ساله است و بیش از ۳۰۰ نوع از آن در سراسر کشور کشت میشود. با این حال، صادرات برنج ژاپنی هرگز به اندازهی شهرت سوشی، ماچا یا ساکه موفق نبوده است. در این میان، کیجی سایکا، رئیس ۹۱ سالهی شرکت «تویو» تصمیم گرفت تا شهرت جهانی برنج ژاپنی را افزایش دهد. او شرکتی در واکایاما دارد که دستگاههای آسیاب برنج و برنج «کینممای» را تولید میکند؛ برنجی که به معنای «جوانهی طلایی» است و به دلیل طعم و ارزش غذاییاش مشهور است. سایکا میگوید: «میخواستم جهان بیشتر بداند برنج ژاپنی چقدر عالی است.»
به نوشته دیروزبان، او برای جلب توجه جهانی، تصمیم گرفت کاری کند که پیش از آن هیچکس نکرده بود: تولید برنجی که رکورددار گینس شود. در سال ۲۰۱۶، «کینممای» را با قیمت حدود ۱۰۹ دلار برای هر کیلوگرم وارد بازار کرد. این برنج برخلاف تصور، فروش موفقی داشت و از آن زمان بهصورت سالانه و محدود — فقط ۱۰۰۰ بسته در سال — عرضه میشود.
با این حال، سایکا تأکید میکند که هدف او هرگز سود مالی نبوده است. او میگوید: «اگر هزینهها را حساب کنید، احتمالاً ضرر میدهیم. این کار برای ترویج کیفیت برنج ژاپنی و تشویق کشاورزان انجام میشود.» سایکا پیشتر نیز نوآوریهایی مانند برنج بدون نیاز به شستوشو برای صرفهجویی در آب و دستگاه آسیاب ویژهای که مواد مغذی را حفظ میکند، معرفی کرده بود.
فرآیند تولید «کینممای» پیچیده است. هر سال، از میان حدود ۵۰۰۰ نوع برنج، ۴ تا ۶ نوع برگزیده از مسابقات ملی طعم برنج انتخاب میشود. سایکا میگوید: «برنجی که فعالیت آنزیمی بالایی دارد، برنجی با نیروی حیاتی بیشتر است و طعم بهتری دارد.» پس از انتخاب، برنج چند ماه «جا میافتد» تا طعم و خواصش تقویت شود.
برنج «کینممای» بهدلیل فرآیند سخت، عرضه محدود و بستهبندی لوکسش، کالایی تجملی است که اغلب به عنوان هدیهای گرانقیمت برای مدیران یا در مناسبتهای خاص استفاده میشود.
علاقهی سایکا به برنج ریشه در دوران کودکیاش دارد؛ زمانی که پس از جنگ جهانی دوم، ژاپن با قحطی شدیدی روبهرو شد. او میگوید: «بسیاری از مردم از گرسنگی مردند. خانوادهی ما با کاشت هرچه ممکن بود و شکار ماهی و پرنده زنده ماند.» این تجربه در او اشتیاقی مادامالعمر برای بهبود کیفیت برنج ایجاد کرد.»
با وجود همه این شور و شوق، سایکا خود فقط سالی یکبار از «کینممای» میچشد (آن هم هنگام ارزیابی محصول جدید). سرآشپز شرکت، هیروشی ماتسوموتو، آن را «به طرز غیرقابلباوری خوشطعم» توصیف میکند و میگوید بهتر است گرم و بهصورت ساده سرو شود، نه در سوشی.
در آزمایش سیانان، فوجیموتو پس از پخت برنج گفت: «رنگ شفاف، عطر متعادل و بافت نرم و مرطوبی دارد. این برنج را همه دوست خواهند داشت.» اما افزود که برای رستورانش بسیار گران است و برای سوشی مناسب نیست، چون ممکن است با سرکه نرم شود.
سرآشپز دیگری در هنگکنگ نیز آن را امتحان کرد و گفت: «طعم پیچیده و دلپذیری دارد، اما برای استفادهی تجاری خیلی گران است. با این حال، آنقدر خوشطعم است که میتوان آن را بهتنهایی خورد.»
در پایان، فوجیموتو و سایر سرآشپزان تأکید کردند که این پروژه انگیزهای برای کشاورزان ژاپنی است؛ چراکه هزینهها بالا رفته و قیمت برنج سالهاست تغییر نکرده است. سایکا که هنوز هر روز در ۹۱ سالگی کار میکند، میگوید: «شاید زمان زیادی نداشته باشم، اما تا زمانی که زندهام، میخواهم چیزهایی بسازم که به جامعه سود برساند. راز سلامتیام هم ساده است: برنج.»
هشدار!
در گفتوگوی فراز با دو نماینده مجلس بررسی شد: