صندوقهای بازنشستگی در ایران با بحران مالی عمیقی روبرو هستند؛ بحرانی که تنها ناشی از تحولات جمعیتی یا ساختار سنتی این صندوقها نیست، بلکه ریشه در موانع نهادی، سیاسی و مدیریتی دارد. این پژوهش نشان میدهد که ضعف حکمرانی، غلبه منافع کوتاهمدت و نگاه انتخاباتی بر تصمیمگیریها، نبود پشتوانه کارشناسی و وابستگی به شرایط ناپایدار اقتصاد کلان، سبب شده راهکارهای اصلاحی یا به مرحله اجرا نرسند یا در عمل ناکارآمد و گاه بحرانزا شوند. در چنین فضایی، صندوقهای بازنشستگی نه تنها امنیت مالی آینده بازنشستگان را تضمین نمیکنند، بلکه به کانونی برای تشدید ناپایداری اقتصادی-اجتماعی تبدیل شدهاند.