جایی که فردین، فردین شد!

زاینده رود روزگاری در لحظه لحظه اصفهان جاری و صدای پای آب در آن گویی صدای پای زندگی مردمانش بود. همان رود با شاخابه های پرثمرش که نه تنها مایه حیات را در پیچ و خم رگ های اندام شهر می دواند بلکه هویت شهر نیز بود. زاینده رود اصفهان کویری را به نصف جهان، سی و سه پل را به نماد قدرتمندیِ معماری ایرانی و تالاب گاو خونی را به یکی از عوامل پیدایش، پایداری و استمرار حیات وحش طی چند هزار سال گذشته در بخش مرکزی ایران تبدیل کرد.

نویسنده :

بیتا محسنی

زنده رود آنقدر به معنای واقعی کلمه تعبیر حقیقی زندگی بود که مانند تمام ابهاد هنری حتی در سینما نیز بازتاب پیدا کرد. محمد علی فردین با شیرجه در رود پرخوش زاینده رود در فیلم گنج قارون بود که به نماد قهرمان جوانمرد سینمای ایران بدل و فردین شد. سال ها بعد مخملباف با شب های زاینده رود به جدال سیاسی در بستر سینما روی آورد که البته به توقیف انجامید. اما خاطره خوش آواز استاد ایرج خواجه امیری در شب های زاینده رود برای همیشه در ذهن مخاطبان باقی ماند. در سال ۸۱ و دو سال بعد از اولین خشکی زاینده رود بهروز افخمی با فیلم گاو خونی، دوباره این رود را به سینمای ایران بازگرداند. اما یکی از ماندگارترین سکانس های سینمایی درباره زاینده رود مربوط به فیلم مینای شهر خاموش و اجرای قطعه به اصفهان رو توسط استاد عزت الله انتظامی است. دو سال بعد از اکران این فیلم و در سال ۸۷، زنده رود دومین خشکی جدی خود را تجربه کرد تا پس از آن این رود از مطلع فیلم های سینمایی به مقصد فیلم های مستند کوچ کند تا امروز که دیگر کسی آخرین رقص آب را در زاینده رود به خاطر نمی آورد و تنها راش های باقی مانده از زنده رود تصویر ترک هایی است که از شرم بر چهره آن خودنمایی می کنند...!