یک سرخِ سرگردان...!

او خسرو گلسرخی است، شاعر و روزنامه نگاری که در سال ۱۳۵۱ به همراه یازده نفر دیگر متهم به اقدام برای گروکانگیری ولیعهد سیزده ساله در ازای آزادی زندانیان سیاسی شد. گروهی که فعالیت سیاسی خاصی نداشتند و اقدام عملی از آن ها سر نزده بود اما تبدیل به مهم ترین اتفاق سیاسی زمان خود شدند...

نویسنده :

بیتا محسنی

گلسرخی در زمان دستگیری چهره چندان شناخته شده ای نداشت جز اینکه دبیر بخش هنری روزنامه کیهان بود، شعر می گفت و نقد می نوشت. متولد گیلان بود. پدربزرگ مادری اش، از یاران میرزاکوچک‌خان جنگلی بود و همین موضوع، برای نخستین بار او را با مفهوم مبارزه آشنا کرد. اما خسرو ترجیح داد در فضای پر تنش دهه‌های ۴۰ و ۵۰ ، راه اجداد مادری‌اش را طی نکند و در مسیری بیفتد که دست بر قضا، نقطه مقابل مشی میرزاکوچک‌خان بود؛ خسرو به مارکسیسم گروید. اما پس از دادگاهی شدن و پخش آن از تلویزیون ملی ایران به یکی از اسطوره های کاریزماتیک جریان چپ تبدیل شد؛ کسی که در برابر ظلم سر خم نکرد و برای جانش چانه نزد! واقعیت آن است که خسرو گلسرخی هم، در هیاهوی ایدئولوژی‌های رنگارنگ آن عصر، دچار تردید بود. او خود را یک مارکسیست – لنینیست می‌نامید، اما در دادگاهش از مفاهیم دینی و شخصیت‌های برجسته مذهبی مایه می‌گذاشت! رویکردی که به یک پارادوکس عجیب و غریب شبیه است. اما اتهام گروگان، به صدور حکم اعدام برای وی انجامید و گلسرخی در بهمن، یعنی همان ماهی که به دنیا آمده بود، تیرباران شد...