سرود ای ایران؛ به پهنای مرز پر گوهر...

اسفند سالگرد درگذشت استان بنان است. نام او به همراه حسین گلاب شاعر و روح الله خالقی سازنده سرود ای ایران گره خورده است. ای ایران سرود ملی و غیررسمی ایران است که از عمر ساختش هفتاد و هفت سال می‌گذرد و همچنان با خواندنش روحیه ملی میهنی در ایرانیان با هر عقیده و مسلکی جان دوباره می‌گیرد.

ایدهٔ این شعر از دیدن وضعیت اسفبار کشور، به‌خصوص اهتزاز پرچم متفقین از پادگان استرآباد به شاعر الهام شد. بعد از انقلاب ۵۷ چند نفر به جرم همکاری در تهیه این سرود زندانی شدند و خواندن آن جرم به حساب آمد اما پس از مدتی از آن برای تهییج سربازان در جنگ ایران و عراق استفاده و خواندن آن آزاد شد. می توان گفت سرود ای ایران، میهنی ترین سروده ای است که در تاریخ معاصر کشورها اجرا شد. سرودی که تکیه بر قومیتی ندارد بلکه وحدت و یکپارچگی یک ملت را در بر می گیرد. سرودی که علیرغم سرود بسیاری از کشورها، برتری طلبی و جنگ طلبی در آن جا ندارد و فقط بر ارزش های داخلی میهن منطبق است. سرودی که سن و جنسیت خاصی به آن سنجاق نشده و هر ایرانی با هر شرایطی در هر کجای این کره خاکی با خواندن یا شنیدن آن برانگیخته خواهد شد و هم ذات پنداری نیز خواهد کرد. واژه‌های به کار رفته در این سرود، فارسی است و در هیچ یک از ابیات آن کلمه‌ای معرب یا غیر فارسی وجود ندارد. اما تمرکز زیاد بر جنگیدن یا صلح طلبی، برتری یا تبعیض، اتحاد یا جدایی، عدالت، هویت و ... در سرود ملی به نوعی بیان سیاست‌های یک کشور می‌تواند باشد و تکرار و القای آن در هر بار شنیدن سرود، می تواند این مفاهیم را در حافظه جمعی نهادینه کند. با همین تعاریف و در مقایسه با اکثر کشورها، سرود ای ایران که ثبت ملی نیز شده می تواند مایه مباهات و غرور آفرین باشد. سرودی که قلب هر ایرانی را فارغ از جنسیت، نژاد، قومیت، سن و دین لبالب از شور کند...