چرا مثل تامین واکسن بدون برجام و FATF، آنتی بیوتیک و سِرُم نمی‌خرید؟

ابراهیم رئیسی دولتش را «اهالی ما می‌توانیم» معرفی کرده بود همان اوایل کار تامین شدن واکسن کرونای مورد نیاز کشور و پذیرش عضویت ایران در پیمان شانگهای را نماد تحقق همین شعار می‌دانست. او، مدیران و حامیانش می‌گفتند دولت قبل ناتوانی مدیریتی خود در حل مشکلات کشور را پشت بهانه‌هایی مانند تحریم‌های برجامی و لیست سیاه FATF پنهان کرده بود و حالا دولت جدید می‌تواند بدون اینها کشور را کاملا اداره کند.

همان زمان البته ادعای دولت ابراهیم رئیسی در حل مشکل کمبود واکسن کرونا و یا پیوستن به پیمان شانگهای بدون احیاء برجام و خروج از لیست سیاه FATF محل مناقشه جدی قرار گرفته بود. برخی از اسناد و اطلاعات منتشر شده نشان می‌داد که مقدمات اصلی کار خرید واکسن‌ها و همواره شدن مسیر پیوستن ایران به پیمان شانگهای نه در ۳-۲ ماه اول دولت رئیسی بله در طول فعالیت دولت حسن روحانی انجام شده بود و دولت جدید فقط محصول نهایی آن اقدامات را برداشت کرد.

حدود ۱۵ ماه پس از شروع به کار دولتی که اصرار داشت شرایط اقتصادی کشور و تامین نیازهای مردم ربطی به مساله تحریم، برجام و FATF ندارند، ده‌ها شاهد وجود دارد که این ادعا را رد می‌کند. هر چند هنوز دولتی‌ها معقدند ریشه مشکل و از جمله افزایش ۳۵ درصدی نرخ ارز و مسیر رو به رشد تورم و حجم نقدینگی کشور در این مدت همچنان مربوط به دولت قبل است.

در میان همه مشکلات اما حدود دو هفته‌ای می‌شود که کشور با معضل جدی در حوزه دارو مواجه است. آن هم نه داروهای پیچیده و خاص بلکه اقلامی ساده و ابتدایی که حالا به شکل وسیعی کم‌یاب یا حتی نایاب شده‌اند. تا آنجا که شهروندان برای یافتن بسیاری از آنتی بیوتیک‌های ساده، داروهای ابتدایی اطفال و کودکان و یا حتی سرم نمکی باید به چندین داروخانه مراجعه کنند. این تازه وضعیت پایتخت و شهرهای بزرگ کشور است. آنطور که گزارش‌ها نشان می‌دهند، اوضاع در شهرهای کوچکتر و مناطق حاشیه‌ای‌تر کشور، بدتر هم هست.

در این شرایط سوال ساده از دولت این است؛ وقتی مدعی هستید در همان ماه‌های ابتدایی آغاز به کار و در شرایطی که هنوز بر کار اداره کشور مسلط نشده بودید توانستید بدون احیاء برجام و حل مساله FATF اقلام مهمی مانند میلیون‌ها دُز واکسن کرونا وارد کشور کنید، چرا مشکل آنتی‌بیوتیک‌های ساده و ابتدایی و کمبود شدید سرم نمکی در کشور را حل نمی‌کنید؟

نکته دیگر اینکه مساله کمبود این داروها هم چیزی مانند مشکل مسکن یا نقدینگی و تورم نیست که بتوان آن را به عملکرد دولت قبل، آن هم بعد از ۱۵ ماه فعالیت دولت فعلی ربط داد. چرا که اگر به دلیل عملکرد دولت قبل امکان تامین این داروها نیست پس چطور آن واکسن های کرونا در ظرف ۳-۲ ماه تامین شدند؟

حتی می‌شود از دولت پرسید که چرا مشکل این داروها را در قالب همکاری‌های اقتصادی با کشورهای عضو پیمان شانگهای حل نمی‌کند؟ به هر حال طبق ادعای دولت و حامیان گفتمان اقتصادی-دیپلماتیکش ظرفیت این کشور در حوزه تمام صنایع و فعالیت‌های تجاری می‌تواند نیاز ایران به همکاری با قدرت‌های غربی را مرتفع کند. اگر چنین باشد پس دریافت چند قلم داروی ابتدایی مثل آنتی‌بیوتیک‌های ساده و سرم نمکی از این کشورها که اتفاقا برخی از آنها چون هند، داروسازان بزرگی هم هستند کار سختی نیست. در واقع اول دولت نیاز فوری و حیاتی کشور به این داروها را از طریق همین کشورها حل کند و بعد برسیم به انتقال تکنولوژی همکاری در حوزه های صنعتی مثل نفت و انرژی و راه آهن و فولاد و امثالهم.

در کنار همه اینها هم سوال بنیادی‌تر این است که چرا دولت شعار تولید ملی را در زمینه تامین این داروها که اتفاقا پیچیده و خاص هم نیستند محقق نمی‌کند؟ به هر حال این هم از شعارهای اصلی همین دولت بود.