عشق به ایران، فرصتی برای التیام زخم‌ها

حتی بعضی از متنتقدان، اپوزسیون و خبرنگاران خارج از ایران نیز رویکرد متفاوتی به این برد داشتند.

 

مجتبی نجفی؛  کمپین علیه تیم ملی را اشتباه دانست و در نقد اپوزسیون و تندروی‌اش این‌طور توییت کرد:

 

سینا ولی‌الله که پیش از بازی نوشته بود:

 به این شکل از برد تیم ملی ابراز خوشحالی کرد:

که البته بیش از ۱۰ هزار ناسزا هم دریافت کرد.

 

سیاوش اردلان –خبرنگار بی‌بی‌سی- هم از برد تیم ملی ابراز شادی کرد:

 

کریستین امان‌پور، گزارش‌گر معروف و آشنای سی‌ان‌ان برد بازی را به «ایران» تبریک گفت و یادآوری کرد: روشن است که تیم برای مردم‌ بازی می‌کند.

این توییت هم با تعداد زیادی کامنت منفی و تصاویری علیه تیم ملی  و بازیکنان روبه‌رو شد.

 

در کنار واکنش‌های مثبت نمی‌توان توییت‌ها و استوری‌هایی را نادیده گرفت که از شادی مردم و فوتبالیست‌ها در شرایط فعلی انتقاد کردند و حتی با پوسترها و طرح‌هایی که به سرعت آماده شده بود، به آن‌ها حمله کردند.

 

یکی دیگر از مواردی که در شبکه‌های اجتماعی به آن توجه و نقد شد، حضور نیروهای یگان ویژه در خیابان‌ها بود. ظاهرا دلیل این حضور، احتمال باخت تیم ملی و تکرار شرایطی مشابه اتفاقات پس از بازی اول بوده است ولی با نتیجه‌ی برد، نیروهای یگان ویژه با مردم و شادی‌شان همراه شدند! امروز هم خیابان‌ها شرایطی شبیه روزهای راهپیمایی ۲۲ بهمن، ۱۳ آبان و... یا روزهای انتخابات پیدا کرد؛ آن گروهی از مردم که همیشه برای شادی، اعتراض و عزاداری اجازه دارند به خیابان بیایند، آمدند، شادی کردند و بین آن‌ها زنان و مردانی با ظاهر متفاوت هم دیده شد.

واقعیت تلخ اما همان چیزی است که سال‌ها فریاد زده می‌شود: تفاوت‌ها و تنوع عقاید گروه‌های مختلف پذیرفته شود و مردم به دسته‌های خودی و غیرخودی شقه نشوند؛ اما کسی به این مهم توجه ندارد و بی‌توجهی با گذر زمان مشکلات را بیشتر و شکاف‌ها را عمیق‌تر کرده است.

 

اتفاقات دو ماه اخیر و تداوم اعتراض‌ها که منشأ آن نپذیرفتن تنوع و تفاوت‌ها بود، مؤید همین نکته بودند؛ برخوردها و تلاش برای کنترل و خاموش کردن این اعتراض‌ها به شیوه‌ی معمول و همیشگی نه‌تنها به نتیجه‌ی دلخواه متولیان نرسید، شرایط را بدتر کرد. تدوام ناآرامی‌ها و نارضایتی مردم و شرایط پرتنش کشور در این مدت، از زنگ خطر گذشته و به هشدار قرمز و جدی رسیده است تا جایی که کارشناسان و نظریه‌پردازان موافق نیز وضعیت کشور را نگران‌کننده و خطرناک می‌دانند.

با این همه به نظر می‌رسد سیاست‌گذاران، تصمیم‌گیرندگان و اداره‌کنندگان اصلی همچنان ترجیح می‌دهند که نبینند و نشنوند و به تکرار اشتباه‌های کوچک و بزرگ ادامه بدهند، اشتباهاتی که نتیجه‌شان افزایش شکاف بین حاکمیت و مردم، شکاف بین مردم و مردم و بالا رفتن میزان نارضایتی‌هاست. آخرین اشتباه هم بازداشت ووریا غفوری دقیقا شب پیش از بازی تیم ملی، به جرم واهی و خارج از تعریف قانون بود: اهانت به تیم ملی!

 

 

طبیعتا بخشی از مخالفان و عده‌ای از اپوزسیون که دغدغه‌ی ایران و ملیت و وطن ندارند، از این شرایط و چنین اشتباهاتی بیشترین استفاده و سوءاستفاده را می‌کنند و یکی از اقدام‌های‌شان تحریم تیم ملی فوتبال بود که موفقیت آن‌ها را پس از باخت بازی اول تیم ملی فوتبال دیدیم. شادی‌های پس از باخت تیم ملی یادآور یک اشتباه بزرگ دیگر سیاست‌گذاران طی سال‌های طولانی بود: تخطئه‌ی ملی‌گرایی و وطن‌دوستی و سعی برای کاهش این تمایل بین مردم!

بسیاری همین رویکرد خطا را زمینه‌ساز موفقیت رسانه‌های خارج از کشور در تحریم تیم ملی فوتبال دانستند.

 

با این همه، شادی واقعی بسیاری از مردم و کاربران شبکه‌های اجتماعی پس از برد ایران در مقابل ولز نشان داد هنوز فرصت‌هایی باقی است و با وجود اشتباه‌های داخلی و سوءاستفاده‌های خارجی، نام «ایران» برای بیشتر مردم با هر گرایش و عقیده و ظاهری مهم است و عِرق ملی خود را حفظ کرده‌اند. اگر آن کسانی که باید، ببینند و بشنوند و بیندیشند، این فرصت را از دست ندهند، چه‌بسا بتوان با تکیه بر حس وطن‌پرستی و عشق مردم (از هر قشر و دسته و گرایش و شهری) به خاک میهن و عرق و غرور ملی، شکاف‌ بین آن‌ها را پر کرد، زخم‌ها را التیام بخشید و بخشی از خطاها و اشتباهات گذشته را جبران کرد؛ کاری که اصلا ساده نیست و مسیری طولانی دارد، اگر اراده و دغدغه‌ای باشد...