یک کوچه به نامت می‌کنم، به شرط آن که مرده باشی!

خسرو شکیبایی هم صاحب کوچه شد. در حد فاصل میان خیابان فلسطین جنوبی و برادران مظفر. چهارده سال بعد از فوت، بی سرو صدا و حتی بدون اطلاع خانواده‌اش. او که نامش چون دیگر نامداران علمی، ورزشی یا هنری این مرز و بوم روزگاری بر سر زبان‌ها بود اما حال روی کوچه‌ها جامانده است.

این اقدام از دوره‌های پیشین شورای شهر تهران در دستور کار بود. اول‌بار در اسفند ۹۶ و تغییر نام خیابان نفت به دکتر مصدق. شاید با یک نگاه کلی، این نامگذاری‌ها برای مردمی که دغدغه فرهنگ و هنر دارند، مثبت و مسرت‌بخش بوده و هست. هرچند که چون هر اقدام تازه، این فعل نیز بی حاشیه نبود. گاه از باب نامگذاری‌هایی که مطابق سلیقه طیفی خاص نبودند! و گاه از منظرِ اینکه هویت یک منطقه و محله و ساختار یک خیابان و کوچه در طول سالیان سال به وجود آمده و این نام‌گذاری ها گاه مغایر با این مساله تعبیر شد.

تا این لحظه این تفکر همواره در ذهن هنرمندان و عموم مردم جامعه وجود داشته که انگار این نامگذاری‌ها جنبه رفع تکلیف پیدا کرده و فارغ از کیفیت، بانیان آن بیشتر در پی آن بوده و هستند تا این فعل به هر شیوه و با هر سطح کیفی انجام شود تا به بِیلان کاری‌شان این را هم علاوه کنند. روندی که ممکن است ذات مثبت و درست یک تصمیم را دچار اشکال کرده و نمودِ بیرونی آن در اذهان عمومی و سطح شهر را نسبت به هدفی که برای آن تعریف شده دچار نتیجه ای عکس کند.