خشونت جنسی علیه مردان در فلسطین، یک واقعیت غیرقابل انکار!

در طول چندماه گذشته، به یک روتین صبحانه جدید عادت کرده‌ام؛ چای دم می‌کنم، پاکت نعناع و یک برش لیمو را روی میز قرار می‌دهم، سپس پشت میز کوچک آشپزخانه‌ام می‌نشینم. در آنجا، تلفن همراهم را روشن می‌کنم و با جنایت‌های وحشتناکی که در غزه در حال رخ دادن است، روبه‌رو می‌شوم.

یک روز صبح، تلفن همراه من، بدون هیچ هشداری، تصاویر مردان و پسران فلسطینی بازداشت شده را نشان داد - برخی از آن‌ها حدودا ۱۲ سال سن داشتند - لباس‌های زیرشان را پوشیده و چشمانشان را بسته بودند. به دستانشان دستبند زده بودند و توسط سربازان اسرائیلی مورد ضرب‌وشتم قرار می‌گرفتند.

در حین بررسی اخبار در رسانه‌های اجتماعی، متوجه شدم که بسیاری از گفتمان‌ها نتوانستند این تصاویر را به عنوان چیزی که واقعا هستند ببینند؛ خشونت جنسی علیه مردان. به‌طور معمول در بیش از دو دهه از منازعات بین‌المللی، درمورد خشونت جنسی مرتبط با مردان و پسران یا (CRSV) کم‌تر بحث شده است. شناسایی این موارد دشوار است و به‌ندرت به‌عنوان جنایات جنگی شناخته می‌شوند، که به نوبه خود هنجارهای جنسی اشتباهی را بازتولید می‌کند که زنان را تنها قربانیان خشونت جنسی می‌دانند.

در طول هفت‌ماه گذشته، گزارش‌ها درباره غزه بیشتر بر زنان و کودکان تمرکز داشته است. دلایل واضحی برای این وجود دارد؛ در زمان نگارش این متن، زنان و کودکان تقریباً ۷۰ درصد از تعداد کل جان‌باختگان در غزه از تاریخ ۷ اکتبر را تشکیل می‌دهند. از ۷ اکتبر تا کنون بیش از ۴۰۰۰ مرد، زن و کودک فلسطینی در غزه بازداشت شده‌اند. در ماه مارس، سازمان ملل گزارش داد که ۱۰۰۲ زندانی فلسطینی (۸۷۲ مرد و ۲۶ پسر) که آزاد شده بودند، مدعی شدند که به طرز وحشیانه‌ای مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند و مجبور شده‌اند مدت زمان طولانی در موقعیت‌های استرس‌زا بمانند. مردی مجبور شده بود روی یک حس‌گر الکتریکی بنشیند که باعث ایجاد سوختگی در مقعدش شده بود.

هفته گذشته، گزارشی از CNN منتشر شد که حاکی از تاکتیک‌های وحشتناک شکنجه علیه اسرای فلسطینی در اردوگاه نظامی‌ای در صحرای نقب بود. یکی از زندانیان آزاد شده از اردوگاه، «دکتر محمد الران»، رئیس بخش جراحی بیمارستان اندونزی غزه بود که به یاد می‌آورد که او را با چشمان بسته برهنه کرده بودند و گاهی اوقات مجبور می‌شد شاهد شکنجه دیگر اسرا باشد. «دکتر محمد الران» سخنان یکی از زندانیان را بازگو کرد که از او خواسته بود همسرش را پیدا کند و به او بگوید که «بهتر است آنها شهید شوند... تا اینکه اسیر و اینجا [در اردوگاه] نگهداری شوند.»

وقتی به تصاویر غزه نگاه می‌کردم، ذهنم به سال ۲۰۱۷ برگشت، زمانی که با پناهندگان سوری و افغانی در دیترویت کار می‌کردم. من اغلب داستان‌هایی از بازماندگان خشونت جنسی - چه مرد و چه زن - در طول دوران فرار از درگیری‌های مسلحانه را می‌شنیدم. این تصاویر خاطره‌ای از دوران کودکی‌ام را برانگیخت. سال ۱۹۹۹ بود، دوستان مادرم به منزل ما آمده بودند. مهمانان اغلب درخواست می‌کردند که مادرم برایشان فال قهوه بگیرد. بعد از چند دقیقه، مادرم فنجان فریده را برداشت. فریده همسایه‌ای بود که پس از آواره شدن در جریان پاکسازی قومی در یوگسلاوی، در شهر ما ساکن شده بود. بعد از چند دقیقه، مادرم دست فریده را گرفت و گفت: «پسر جوانی هست که نامش با حرف «ح»...» شروع می‌شود. چشمان فریده نوعی غم داشت که فقط می‌توانم آن را عزاداری برای کسی که هنوز زنده است توصیف کنم. او فریادی کشید که انگار در درونش دفن شده بود و تلاش می‌کرد بیرون بیاید. بعداً فهمیدم که «ح» «حکیم» است که در سال ۱۹۹۲، در سن ۱۹ سالگی، از روستایی در کوزوو ربوده شد، لباس زیرش را درآوردند، و توسط سربازان صربستانی مورد ضرب و شتم و آزار جنسی قرار گرفت. 

این نوع خشونت علیه مردان، علی‌رغم شواهد تاریخی که نشان می‌دهد این یک اتفاق رایج است، مدت‌هاست که به‌عنوان موضوع گفتمان مورد غفلت قرار گرفته است. خشونت جنسی علیه مردان و پسران در بیش از ۲۵ درگیری مسلحانه مختلف ثبت شده است که نشان می‌دهد میزان بروز آن بسیار بیشتر از حد تصور است. در یکی از اردوگاه‌های کار اجباری در سارایوو، ۸۰ درصد از مردان بازداشتی مورد تجاوز جنسی قرار گرفتند. در طول نسل‌کشی رواندا، مردان و پسران اغلب اخته شده و مجبور به داشتن رابطه جنسی با زنان HIV مثبت می‌شدند. گزارش سال ۲۰۱۸ سازمان ملل متحد درمورد نسل‌کشی در میانمار نشان داد که مردان و پسران در معرض تجاوز جنسی، ناقص‌سازی اندام تناسلی و شکنجه جنسی قرار دارند. گزارش‌ها از سوریه نشان می‌دهد که مردان جوان، پسران و زنان تراجنسیتی قربانی خشونت جنسی، از جمله برده‌داری جنسی هستند، جایی که افراد بازداشت شده در اسارت نگهداری می‌شوند و برای "ارضای نیازهای جنسی" مقامات مورد استفاده قرار می‌گیرند. 

مطالعات نشان دادند که پیامدهای خشونت جنسی در مردان منجر به ناتوانی روابط جنسی، فیشر مقعدی، بی‌اختیاری ادرار و مدفوع، از دست دادن حافظه، PTSD، افسردگی و علاقه به خودکشی می‌شود.

مصاحبه با قضات و وکلای دادگاه کیفری بین‌المللی برای یوگسلاوی نشان داد که بسیاری از آن‌ها دیدگاه‌های مردسالارانه و همچنین زن‌ستیزانه نسبت به قربانیان داشتند و هنگام بررسی پرونده‌های خشونت جنسی، تحت تأثیر هنجارهای فرهنگی خود قرار گرفتند. به‌عنوان مثال، بسیاری از قضات دادگاه کیفری بین‌المللی که اکثریت آنها مرد بودند، مواردی را که قربانیان خشونت جنسی مردان بودند رد کردند و علاقه‌ای به شنیدن شهادت آن‌ها نداشتند. این بی‌میلی به شنیدن شهادت، بسیاری از بازماندگان را از صحبت کردن باز می‌دارد. 

مردسالاری باعث می‌شود وقتی مردی قربانی خشونت جنسی می‌شود، تلقی جنسیتی فرومایه از او شود. در بسیاری از جوامع سنتی، ایده‌ای رایج است که زنان مورد خشونت جنسی قرار گرفته باید به دلیل اهمیت موضوع باکرگی در فرهنگ آن‌ها، همدلی بیشتری از سوی جامعه دریافت کنند. در جوامع سنتی که از روابط مرد با مرد برای شرمساری و انگ زدن به بازماندگان استفاده می‌شود، به‌خصوص در محیط‌هایی که اتهامات همجنس‌گرایی عواقب جدی، طرد اجتماعی و خانوادگی دارد، باعث سکوت مردان می‌شود. برای مثال «نیت لایپسیگر»، یک بازمانده از هولوکاست، که در خاطرات خود از تجاوزات جنسی مکرر مقامات نازی در حین بازداشت و دشواری او در شکستن سکوت خود گفته است، این واقعیت غم‌انگیز را بار دیگر تأیید می‌کند.

همچنین کمبود خدمات اجتماعی و حقوقی ویژه برای مردانی که مورد خشونت و آزار جنسی قرار گرفته‌اند، احساس می‌شود. پزشکان، نمایندگان سازمان‌های غیردولتی و سایر ارائه‌دهندگان خدماتی که به غیرنظامیان تحت تاثیر درگیری‌های مسلحانه خدمت می‌کنند، اغلب قادر به تشخیص یا تصدیق آسیب‌های فیزیکی و روانی خشونت جنسی در مردان نیستند.

خشونت جنسی به‌عنوان یک تاکتیک نسل‌کشی برای اولین‌بار در دهه ۱۹۹۰ در دادگاه‌های کیفری بین‌المللی برای یوگسلاوی و رواندا مورد بررسی قرار گرفت، اما در سال ۲۰۱۳، قطعنامه ۲۱۰۶ شورای امنیت سازمان ملل متحد، خشونت جنسی علیه مردان و پسران به صراحت در حقوق بین‌الملل به رسمیت شناخته شد. با این حال، حتی با تصویب قطعنامه، بجای شناسایی ماهیت جنسی جنایت، خشونت جنسی علیه مردان و پسران را به‌عنوان شکنجه نام‌گذاری کردند.

یک وکیل حقوق بشر ایرلندی، خاطرنشان کرد که خشونت جنسی باید شامل مواردی شود که مردان به طور ناخواسته برهنه می‌شوند، در حین بازجویی مورد تهدید جنسی و (بردگی جنسی)، اجبار قرار می‌گیرند. برای خودارضایی، مجبور به مشاهده تجاوز جنسی به اعضای خانواده خود می‌شوند.

من به حکیم فکر می‌کنم و اینکه چگونه خانواده او به‌عنوان پناهنده هیچ کمکی بجز غذا و سرپناه موقت دریافت نکردند. به مادرش فکر می‌کنم و به اینکه چند مادر فلسطینی برای پسران زنده خود درد و اندوه مشابهی دارند.

البته  تاکتیک‌های خشونت جنسی اسرائیل علیه مردان و پسران در فلسطین جدید نیست. گزارش ژوئیه 2023 Save the Children نشان داد که ۶۹ درصد از کودکان فلسطینی توسط ارتش اسرائیل برهنه شده و مورد بازرسی بدنی قرار گرفته‌اند. برخی موارد سوء استفاده جنسی را گزارش کردند.

در سال ۲۰۲۱، یک پسر ۱۵ ساله فلسطینی توسط سربازان اسرائیلی در قدس شرقی اشغالی بازداشت شد. بر اساس اسناد دفاع از کودکان، این پسر با چشم‌بند، بازجویی و خشونت فیزیکی مورد تجاوز جنسی قرار گرفت و بارها بر روی اندام تناسلی‌اش ضربه زدند. در یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ که جزئیات شهادت مردان و پسران فلسطینی را که توسط مقامات اسرائیلی بازجویی شده بودند، بیان کرد، اشکال مختلف خشونت جنسی، از جمله تهدید جنسی کلامی و تحقیر، برهنه کردن اجباری، تجاوز فیزیکی و تجاوز مورد اشاره قرار گرفت. این مطالعه همچنین اشاره کرد که تنها چند نفر از بازماندگان شهادت خود را در دادگاه ارائه کردند. با این حال، با وجود شواهد، عاملان اسرائیلی هرگز محکوم نشدند.

مردان و پسران فلسطینی که از این نوع آزار و اذیت رنج می‌برند نیز باید با نژادپرستی‌ای که اغلب آن‌ها را نسبت به بیان تجربیاتشان منع می‌کند، مبارزه کنند. به تصویر کشیدن مردان عرب و مسلمان به‌عنوان انسان‌هایی وحشی، تروریست و آزارگر، بطور سیستماتیک قربانیان را از روایت آنچه بر آن‌ها گذشته، منع می‌کند.

درحالی‌که فیلم‌هایی از غزه و کرانه باختری پخش می‌شوند، از فکر خرابی‌هایی که در پی یک نسل‌کشی به جا مانده، به خود می‌لرزم. من به استقامت که مردان و پسران فلسطینی بسیار فکر می‌کنم. شجاعت آن‌ها در به اشتراک گذاشتن تجربه‌هایشان، علی‌رغم خطراتی که جانشان را تهدید می‌کند، بر قلب من سنگینی می‌کند.

منبع: The Nation