شکنجه، آزار و تحقیر: فلسطینی‌ها، پشت میله‌های جهنم!

زندانیان سابق از تجربه‌های خود درباره آزارهایی چون ضرب و شتم شدید، خشونت جنسی، سهمیه‌های غذایی ناچیز، عدم ارائه مراقبت‌های پزشکی و محرومیت از نیازهای اساسی مانند آب، نور، برق و امکانات بهداشتی، از جمله صابون و نوار بهداشتی برای زنان، صحبت کردند.

گروه حقوق بشری بتسلم در یک تحقیق چند ماهه با ۵۵ زندانی سابق از اهالی غزه، کرانه باختری اشغالی، قدس شرقی اشغالی و ساکنان اراضی اشغالی که در ۱۶ زندان و مرکز بازداشت تحت مدیریت ارتش اسرائیل قرار داشتند، مصاحبه و مقیاس و نوع آزارها را بررسی کرد. نتیجه‌گیری این تحقیق نشان می‌دهد که زندان‌های اسرائیل باید به عنوان مراکز شکنجه شناخته شوند.

یولی نوواک، مدیر اجرایی بتسلم، گفت: «زمانی که پروژه را آغاز کردیم، فکر می‌کردیم شواهد پراکنده و موارد شدید شکنجه را پیدا خواهیم کرد، اما اطلاعاتی که به دست آوردیم کاملاً متفاوت است. ما از مقیاس آنچه شنیدیم شگفت‌زده شدیم.»

سرویس زندان‌های اسرائیل  اعلام کرده است که طبق قانون و تحت نظارت بازرسان دولتی عمل می‌کند و از ادعاهای مطرح شده آگاه نیست. این سرویس اعلام کرد که چندین ادعا مبنی بر شکنجه در زندان‌ها توسط دیوان عالی رد شده است. ارتش اسرائیل نیز به طور کامل ادعاهای مربوط به آزار سیستماتیک بازداشت‌شدگان را رد کرده و مدعی است بر اساس قانون اسرائیل و کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه عمل می‌کند.

کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه و دیگر رفتارها یا مجازات‌های ظالمانه، غیرانسانی یا تحقیر کننده (همچنین شناخته شده با عنوان کنوانسیون ملل متحد علیه شکنجه (انگلیسی: United Nations Convention against Torture)) یک دستورالعمل حقوق بشر بین‌المللی در ملل متحد برای جلوگیری از شکنجه و دیگر قوانین مجازات‌های ظالمانه و غیرانسانی در سراسر جهان است. این کنوانسیون دولت‌ها را ملزم می‌کند که در هر قلمروی تحت حوزه قضایی آنها برای پیشگیری از شکنجه اقدامات تأثیرگذار را اتخاذ کنند و دولت‌ها را از انتقال هر یک از مردم به هر کشوری که در آنجا دلیلی برای این وجود دارد که آنها در آنجا شکنجه شوند منع می‌کند.

از زمان حمله حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، گزارش‌های متعددی از رفتارهای خودسرانه، ظالمانه و تحقیرآمیز با بازداشت‌شدگان فلسطینی منتشر شده است. همچنین اسراییل دسترسی وکیل‌ها، اعضای خانواده و بازرسان صلیب سرخ  را به زندان‌ها رد کرده است است.

در اواخر ژوئیه، چندین نماینده پارلمان به همراه جمعیتی از راست‌گرایان افراطی به دو پایگاه نظامی یورش بردند تا نسبت به بازداشت ۹ سرباز اسرائیلی که به خاطر تجاوز به یک فرد بازداشت‌شده اعتراض کنند. نماینده پارلمان، تالی گوتلیو، گفت که سربازان اسرائیلی صرف نظر از اعمالشان باید از مصونیت کامل برخوردار باشند.

از زمان آغاز جنگ در غزه، حداقل ۶۰ نفر در بازداشتگاه‌های اسرائیل جان خود را از دست داده‌اند، در حالی که این تعداد در سال‌های قبل تنها یک یا دو مرگ بود. گاردین همچنین مصاحبه‌هایی با ۸ بازداشتی انجام داده که اکثریت آنها بدون اتهام دستگیر و سپس آزاد شده‌اند و الگوهای شکنجه‌ای را توصیف کرده‌اند که با انچه بتسلم مستند کرده است مطابقت دارد. محققان میدانی در اسرائیل و مناطق اشغالی مستندات متعددی از خشونت شدید و دلخواه، تعرض جنسی، گرسنگی و شرایط بهداشتی نامناسب جمع‌آوری کرده‌اند.

چندین شاهد جزئیاتی از سه قتل ارائه دادند: ثائر ابوعصاب و عبدالرحمن المعاری که به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و محمد الصبار که بر اثر بیماری جان خود را از دست داد.

قبل از ۷ اکتبر، حدود پنج‌هزار و ۲۰۰ فلسطینی در زندان‌های اسرائیل نگهداری می‌شدند. موج شدید دستگیری‌ها پس از حمله حماس، باعث شد تعداد زندانیان به بیش از نه‌هزار و ۶۲۳ نفر افزایش پیدا کند. در میان آنها، هزار و ۴۰۲ زندانی از غزه تحت قوانین اضطراری به عنوان "تروریست" طبقه‌بندی شده‌اند. ارتش اسرائیل این اقدام را مطابق با قوانین بین‌المللی می‌داند.

در گفت‌وگویی با گاردین، حسن، یکی از زندانیان آزاد شده فلسطینی، به توصیف شرایط زندگی خود در زندان‌های اسرائیل پرداخت و گفت که در ابتدا شرایط قابل قبول بود. او به یاد می‌آورد که دوش‌های گرم، غذای مناسب و فضای کافی برای استراحت وجود داشت و هر زندانی دارای تخت خود بود.

اما این شرایط با انتصاب «ایتمار بن‌گویر» به عنوان مسئول زندان‌ها در اوایل سال ۲۰۲۳ به سرعت تغییر کرد. بن‌گویر به حذف آنچه که "مزایا" برای زندانیان فلسطینی می‌نامید، اقدام کرد و محدودیت‌هایی مانند کاهش زمان دوش به چهار دقیقه را اعمال کرد. حسن در ادامه توضیح داد که تغییرات ایجاد شده در مقایسه با شرایط پس از ۷ اکتبر، بسیار جدی‌تر بود. او گفت: «بعد از ۷ اکتبر مطمئن بودم که در آنجا خواهم مرد. تمام امیدم را از دست دادم.» او شرایطی را توصیف کرد که برای بسیاری از زندانیان مشترک بود. حسن بیان کرد که او و هم‌اتاقی‌هایش، که تا ۲۰ نفر در سلولی که برای هفت نفر طراحی شده بود، زندگی می‌کردند، به طور مکرر مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند. یکی از هم‌اتاقی‌های او پس از یک حادثه خشن در نوامبر با گریه به او گفت که نگهبانان با باتوم به او تجاوز کرده‌اند. با کمبود آب و عدم وجود امکانات شستشو یا لباس‌های تمیز، شرایط به سرعت به شدت غیر بهداشتی تبدیل شد. غذای ارائه شده به زندانیان شامل یک تکه گوشت، یک فنجان پنیر، نیمه یک گوجه‌فرنگی و نیمه یک خیار در صبح و حدود پنج قاشق برنج خام برای هر نفر در شام بود. تنها یک بطری آب ۲ لیتری برای کل اتاق وجود داشت که باید به اشتراک گذاشته می‌شد. حسن در این باره گفت: «نگهبانان به من گفتند، ما به شما غذا می‌دهیم تا زنده بمانید، اما اگر در اختیار ما بود، شما را گرسنه می‌گذاشتیم.» او همچنین افزود که هنگام آزادی در آوریل، ۲۲ کیلوگرم از وزن خود را از دست داده بود. وی همچنین فریادهای ثائر ابوعصاب، ۳۸ ساله، را شنید که  پس از امتناع از خم کردن سرش به سمت نگهبانان، در سلول کناری به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفت و جان خود را از دست داد. شاهد دیگری، موسى عاصی، ۵۸ ساله از استان رام‌الله، به گاردین گفت که پس از ضرب و شتم، ثائر ابوعصاب به حیاط کشیده شد و همه زندانیان شاهد این صحنه بودند. عاصی افزود: «آنها گفتند او در بیمارستان جان سپرد، اما من فکر می‌کنم او قبل از رسیدن به بیمارستان مرده بود.»