چند روزی از تجاوز دارودسته تبهکار صهونیستها به سرکردگی نتانیاهو این فرد جنایتکار جنگی بینالمللی میگذرد.
ایران ما این میهن مادری و سرزمین پدری روزهای سخت بسیاری دیده اما امروز بیش از آنکه سخت باشد تعیین کننده است. روز تعیین مرز بین خادم و خائن؛ روز مشخص شدن عیارمدعیان
بسیاری از افرادی که در به ظاهر شعار جاوید ایران میدادند اکنون شدهاند همدست دشمن وطن.
رضا پهلوی و سلطنتطلبان که ناسیونالیسم لقلقه زبانشان بود اکنون عروسک توجیهگر جنایات نتانیاهو اند. میهندوستی به قر دادن کنار قبر کوروش و شعارهای تند توخالی مثلا ناسیونالیستی نیست. میهندوستی یعنی دفاع از نیروهای نظامی کشورمان.
البته سرنوشت آخرین تفاله خاندان بیریشه پهلوی چیزی بدتر از مجاهدین خلق رجوی خواهد شد.
بسیاری از مثلا فعالان مدعی حقوق بشر با سکوت یا حتی موضعگیریهای ضد میهنی نقاب خود را انداختند که هیچگاه کنار مردم نبودند و این سالها مشغول کاسبی بودند.
در این مجال کوتاه نمیخواهم به موشکافی این وضعیت بپردازم. قضاوت تاریخ خودش بیرحمانه تکلیف خائنان به میهن را روشن میکند شاید روزی با دشمن خارجی آتشبس بشود اما خائن به میهن هرگز فراموش و بخشیده نخواهد شد.
مطلب اصلی این نوشتار ضرورت تببین مفهوم واقعی دفاع از خاک و میهن است. بسیاری در این سالها تلاش کردهاند با مفاهیم انتزاعی و وراجیهای ایدئولوژیک اهمیت میهن و خاک را کمرنگ کنند.
در حالی که هر انسانی ابتدا باید تعلق به خاک و میهن داشته باشد تا بعد از آن به مفهوم عینی و واقعی انسانی بتواند زندگی کند. باید خاک و میهنی باقی باشد که در آن خانه بسازیم گندم بکاریم و نان بخوریم. باید خاکی و میهنی باشد که روی آن عاشق شویم و زندگی کنیم.
انسان مدرن هم نیازمند داشتن یک دولت_ملت و مرز مشخص جغرافیای سیاسی است که مفهوم شهروند بودن معنا پیدا کند. باید چارچوب جغرافیای سیاسی به نام کشور باشد که در درون آن دنبال آزادی اجتماعی، سیاسی و رفاه اقتصادی و عدالت اجتماعی و تمامی مفاهیم دیگر باشیم.
این مفاهیم در یک جغرافیا و مشخصا یک خاک به نام میهن تعیین مییابد. اگر کشوری نباشد همه این مفاهیم یک مشت حرف پوچ و انتزاعی است. پس هر گرایش سیاسیای که داشته باشید باید ابتدا یک میهن امن داشته باشیم که بتوانیم درون آن اهداف سیاسی خود را دنبال کنید.
این همه را گفتم که بگویم که صرفا نه از روی احساسات و عواطف ایراندوستانه که در جای خود لازم است و به آن افتخار میکنم، بلکه اتفاقا از روی عقلانیت و استدلالهای سیاسی یک تصمیم گرفتهام:
«من تا روز آخر این جنگ در تهران میمانم.
البته به انتخاب شخصی بقیه احترام میگذارم.
ایران خانه ماست، #تهران را تنها نمیگذاریم.
I’M NOT EVACUATING TEHRAN
در گفتوگوی فراز با دو نماینده مجلس بررسی شد:
اعترافات جاسوس ایران در تل آویو
جشنی برای کودکان کار
جزیره به روایت یکی از قدیمیترین ساکنانش