هوشنگ ابتهاج

شعر ایستادگی یک مؤلفه دارد که تمام شعرهایی که مضمون سیاسی-اجتماعی دارند، لزوماً از آن برخوردار نیستند و آن، خاصیت تهییج‌کنندگی‌ست، حال چه به طرفداری از جنبشی اعتراضی باشد، چه در جهت دفاع از میهن در بحبوحه‌ی جنگ و چه به منظور روحیه‌ دادن به مخالفان سیاسی یک حکومت، فرقی نمی‌کند؛ این نوع شعر اصولا باید مردم را به ایستادگی ترغیب کند. در قرن بیستم، به واسطه‌ی ظهور جریان‌ها و رویکردهای متکثر در شعر جهان، شعر سیاسی نیز با به کار گرفتن امکانات پیشنهادیِ این‌ جریان‌ها، کیفیت خود را ارتقاء داد.

مقبره سایه‌ی ادبیات ایران، امروز در گوشه‌ای از پارکی در جنوب شهر رشت به حال خود رها شده و اراده‌ای نیز برای افزایش همیت مسوولان مربوطه دیده نمی‌شود. «سایه» حالا، دور از ارغوانش در جایی به دور از سایه حتی یک درخت، در خاک زادگاهش آرمیده و دل دوست‌دارانش از شرایط مزارش،‌آرام ندارد...

« هوشنگ ابتهاج »، سایه‌ی سترگ ادبیات ملی ایران، روز ۱۹ مردادماه سال ۱۴۰۱ جهان فانی را بدرود گفت و به جمع زندگان جاودانی پیوست. در این ویدیو، تعدادی از خاطرات و یادمانده‌هایی از چهره‌ها و رخدادهای زندگی دراز و پرماجرای اوبازخوانی شده است. این نقل‌قول‌ها از کتاب دوجلدی «پیر پرنیان‌اندیش» برگرفته شده‌است.