مرمت

میراث باستانی، گنجینه‌ای ارزشمند و بازتاب‌دهنده هویت هر ملت است. اما پرسش اساسی اینجاست که چگونه می‌توان این هویت را پاس داشت و از آن به درستی مراقبت کرد؟ مروری بر عملکرد دولت‌ها و نسل‌های گوناگون نشان می‌دهد که با گذشت زمان، دغدغه حفظ این یادگارهای کهن رو به افول گذاشته و وضعیت نگهداری آن‌ها نگران‌کننده‌تر شده است. چگونه است که این ثروت ملی، که هزاران سال پابرجا مانده، در سال‌های اخیر شاهد تخریب و بی‌توجهی بوده است؟ چه عواملی سبب می‌شوند که این میراث نه تنها برای مردم، بلکه برای برخی دولتمردان نیز اهمیت خود را از دست بدهد؟ چه کسانی در این میان مقصرند و چرا دیوارهای یک بنای تاریخی جولانگاه یادگاری‌نویسی‌ها می‌شود؟ در همین راستا به مناسبت فرارسیدن «روز جهانی بناها و محوطه‌های تاریخی»، روزنامه اینترنتی فراز با دکتر «مجید منتظر ظهوری»، عضو هیئت علمی گروه باستان‌شناسی دانشگاه تهران، به گفت‌وگو نشسته تا زوایای این موضوع مهم را بررسی کند.

دکتر مجید منتظرظهوری: ما در حوزه میراث‌فرهنگی هم کارنامه مثبت داریم و هم منفی؛ اما باید بپذیریم بخش منفی و کمبودها در میراث‌فرهنگی به‌ویژه بافت‌تاریخی و ابنیه، بسیار بیشتر از کارنامه مثبت او است |هر منطقه و شهری که میزان بافت و بنای تاریخی‌اش بیشتر باشد قطعا با چالش‌های بیشتری برخوردار است | هیچ‌گاه تلاشی صورت نگرفته است که با آموزش به مردم، صلحی میان مردم و تاریخ برقرار شود‌| آن بخشی از سودجویی جامعه که منجر به تخریب بناها می‌شود، شاید تحت شعاع اقتصاد و جامعه باشد.