کارتن خوابی

هجدهم اردیبهشت سال 1401، گزارش آتش گرفتن یک چادر مسافرتی در منطقه مخروبه‌ای در بازار تهران به آتش‌نشانی اعلام شد.

از قدیم گفته‌اند و شنیده‌ایم که مسجد خانه خداست و در این خانه در سال‌های دور، به روی همه باز بود؛ یعنی هم نمازگزاران در هر زمان از شبانه روز و هر در راه مانده-ابن‌السبیل- و بی خانمانی که برای صبح کردن، سرپناهی نداشت، می‌توانست به مسجد پناه ببرد. قدیم‌‌ترها برخی مساجد و حسینیه‌های تهران هم چنین نقشی داشتند؛ پناهگاهی بودند برای بی‌پناهان. اما حالا در خانه خدا، به روی بندگان معمولی و نمازخوانش، در هر ساعت از شبانه روز، باز نیست، چه برسد به روی بندگانی که جایی برای خوابیدن ندارند و به کارتن و خیابان خواب مشهورند.

زهرا شمس احسان، عضو شورای شهر تهران می‌گوید: «در حقیقت کارتن‌خوابی نوعی سبک زندگی است که الزاما به اعتیاد گره نمی‌خورد.بنابراین وقتی در خصوص موضوع کارتن‌‌خوابی زنان صحبت می‌شود، باید حتما مدل اقدام و عمل برای تغییر سبک زندگی آن‌ها ارائه دهیم.خانمی که بنا به هردلیلی و در یک فرایند خاصی ٢٠ سال در خیابان‌ کارتن‌خوابی را تجربه کرده است را نمی‌توان یک دفعه از چنین سبک زندگی جدا کرد و به کانون خانه و خانواده سوق داد. پس باید تلاش کنیم آرام‌آرام در یک بستر مناسب بازگشت به چرخه زندگی سلامت رخ دهد.» این سخنان خانم عضو شورای شهر، واکنش‌های افراد بسیاری را برانگیخت از مردم عادی تا کارشناسان جامعه‌شناسی و آسیب‌شناسی اجتماعی. اغلب این افراد، معتقدند که این خانم، هیچ سواد و اطلاعی در مورد «سبک زندگی» و «کارتن‌خوابی» ندارد و سخنانش تنها در جهت فرافکنی و سلب مسئولیت از شورای شهر تهران بوده است.