گرمخانه

از قدیم گفته‌اند و شنیده‌ایم که مسجد خانه خداست و در این خانه در سال‌های دور، به روی همه باز بود؛ یعنی هم نمازگزاران در هر زمان از شبانه روز و هر در راه مانده-ابن‌السبیل- و بی خانمانی که برای صبح کردن، سرپناهی نداشت، می‌توانست به مسجد پناه ببرد. قدیم‌‌ترها برخی مساجد و حسینیه‌های تهران هم چنین نقشی داشتند؛ پناهگاهی بودند برای بی‌پناهان. اما حالا در خانه خدا، به روی بندگان معمولی و نمازخوانش، در هر ساعت از شبانه روز، باز نیست، چه برسد به روی بندگانی که جایی برای خوابیدن ندارند و به کارتن و خیابان خواب مشهورند.

بی‌خانمانی، هزار و یک شکل و شمایل شناخته و ناشناخته دارد، به‌ویژه در روزگاری که ما گرفتار واقتصادمان بیمارِ در کماست، اشکال مختلف بی‌خانمانی، هر روز در حال رونمایی هستند؛ بعد از کانکس و چادر وپشت بام و حمام عمومی و ماشین‌خوابی و پارک و گور و زیرگذر و ...، چندروزی است از اتوبوس خوابی رونمایی شده. افرادی که کارشان- و نه زندگی‌شان؛ بر فرض این‌که زندگی داشته باشند- در تهران است، با سنگین شدن اجاره‌بهای مسکن، دیگر نمی‌توانند از پس اجاره کردن حتی یک اتاق به همراه چند هم خانه برآیند، مدتیست در اتوبوس‌های بی‌آرتی، شب را صبح می‌کنند؛ و این داستان تازه ماست در این قسمت.