بزرگان

رنجهای آدمی را گاه هیچ پایانی نیست و امید در کوران حوادث تلخ چونان کورسویی رو به خاموشی می نماید؛ اما گاهی نرم شدن قلب آدمها زخم‌ها را بهبود می بخشد و رنجها را پایان. گاهی قلبهای رنجور و شکسته، کاری می کنند که بغض برای لحظاتی راه نفس آدمی را می بندد؛ اما پس از آن نفس کشیدن در این دنیا اندکی راحت‌تر می‌شود.