بهمن فرمانآرا روی صحنه آمد و عنوان کرد: باورم نمیشود که یک سال گذشته و هنوز زخم این جنایت باز است و جوابی نداشته است. من ۵۰ سال با داریوش دوست بودم و باهم از لسآنجلس به ایران آمدیم. طی این مدت نشست و برخواستهای زیادی باهم داشتیم، اما یک مورد آن را که مربوط به فیلم «دایره مینا» است، برایتان تعریف میکنم که بدانید همیشه رفتار با فیلمسازان خوب نبوده است چه پیش از انقلاب و چه پس از انقلاب. فیلم «دایره مینا» به دلایل زیادی در آن زمان توقیف شد تا اینکه قرار شد من و داریوش به شرکت نفت برویم تا این فیلم را برای نظام پزشکی پخش کنند و آنها مجوز بدهند. ما به آن سالن رفتیم و قرار شد که رئیس شرکت نفت هم برای تماشای فیلم بیایند. قبل از شروع فیلم آقای اقبال گفتند که از این فیلم متنفر هستند. پس از جلسه قرار شد که آقای مهرجویی جلسهای با دکتر اقبال داشته باشند.
وی افزود: ما سالن سینما نیاگارا را کرایه کردیم تا فیلمهای اجتماعی را به مردم نشان دهیم. اولین فیلم هم قرار بود که «دایره مینا» باشد. اما این سالن سینما آتش گرفت و نشد که فیلم را اکران کنیم.
فرمانآرا در پایان بیان کرد: من هرگز نمیتوانم در ذهنم تصور کنم که این قتل وحشیانه چگونه اتفاق افتاده است. به ما میگویند که اجازه ندارید درباره آن صحبت کنید. امروز ما پس از یک سال دورهم جمع شدهایم، اما نه داریوش میان ماست و نه قاتلان وی معرفی شدهاند. ما کیومرث پوراحمد را هم فراموش کردیم. در پایان میگویم که داریوش دوست من بود و همچنان در ذهن من است.
منبع:مهر
ویدیو:
گفتوگو با سخنگوی کمیسیون فرهنگی مجلس
در دارالخلافه با بهزاد یعقوبی
مرز حریم خصوصی و عرصه عمومی کجاست؟