این روزها که زمزمههای حمله احتمالی آمریکا به ونزوئلا و جنگ ۱۲ روزه دوباره بحث «تغییر حکومت با نسخه واشنگتن» را داغ کرده، یک پرسش اساسی پیش رو است: آیا کشورهایی که آمریکا در آنها مداخله کرده، واقعاً مسیر پیشرفت را پیمودهاند؟ یا تجربههایی مثل لیبی، عراق و مصر نشان میدهد رؤیای «آمریکای نجاتدهنده» سرابی بیش نبوده است؟
وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران اظهار کرد: ما خواهان تحقیقات از کشورها و شرکتهایی هستیم که در تجهیز رژیم صدام در استفاده از سلاحهای شیمیایی علیه مردم ایران نقش داشتند.
صدام حسین ، رئیسجمهور و رهبر رژیم عراق، در جلسه هیئت دولت اعلام کرد: ما نمیخواهیم با ایران بجنگیم و تصمیم ما جنگ نیست؛ ما تصمیم داریم هر قطعهای از سرزمین عراقی که فارسها آن را غصب کردهاند باز پس بگیریم. ما هیچگونه طمعی به سرزمینهای ایران نداریم.
سید حکیم بعد از اقامت در ایران، «مجلس اعلای اسلامی عراق» را تاسیس کرد؛ یک حزب سیاسی اسلامی به منظور مبارزه با رژیم صدام و هدایت مردم عراق در جهت این مبارزه.
«قیس الخزعلی»، دبیرکل عصائب اهل حق عراق اعلام کرد: هنگامی که صدام ادعاهای خود مبنی بر اینکه اصالت مردم عراق از هند است را ترویج میداد، بعدا پس از آزمایش دی ان ای وی مشخص شد که خود وی از هند است.
از سال ۱۹۷۹ تا کنون، کشمکشهایی اغلب خشونتبار بر سر چگونگی سازگاری با مدرنیته سراسر جهان اسلام را در گرفته است. این کشمکشها بر سر آینده تمدن اسلامی تا حدودی شبیه است به جنگهای مذهبی و جریان نوسازی مدنی که در قرون شانزدهم و هفدهم میلادی، جهان مسیحیت را فرا گرفت. همچنین شباهت دارد به مبارزهای دراز در قرون نوزدهم و بیستم بر سر چگونگی سازماندهی تمدن مدرن صنعتی.