عدم امنیت شغلی

مهمترین دغدغه‌ جامعه پرستاری امنیت شغلی است که به منافع مسئولان و سیاستگذاران حوزه بهداشت و درمان کشور بستگی دارد؛ چرا که برخلاف سیاست معمول در کشورهای پیشرفته، بسیاری از آنان جزو سهامداران و اعضای هیات امنای بیمارستان‌های خصوصی و اعضای هیأت علمی بیمارستان‌های دولتی هستند. قراردادهای کاری پرستاران شرکتی، نمونه‌ای از استثمار پرستاران زیرمجموعه دولت در نظام درمانی کشور است. کارفرما با اتکا به ماده ۱۱ قانون کار اقدام به استخدام‌های ۸۹ روزه‌ پرستاران می‌کند که مشمول حقوق و سایر مزایا نباشند و بتواند قرارداد را فسخ کند.۳۰ درصد از پرستاران که لشکری ۳۰ هزار نفره را تشکیل می‌دهند استخدام رسمی نیستند و تحت عنوان قرارداد‌های شرکتی (قرارداد موقت با هلدینگ آوای سلامت وابسته به وزارت بهداشت) به صورت ۸۹ روزه، ۶ ماهه و یا ۱ ساله مشغول به کار هستند.