برخی سخنرانان، حرف‌هایی می‌زنند که خلق خدا با خانه خدا قهر می‌کنند

این مهم است که افراد به ویژه کسانی که اخلاقی و با ادبیات عرفانی سخن می‌گویند خود عامل باشند. لااقل پاسدارِ کلمات و هندسه ترسیمی خویش باشند. وقتی خود دیوار ساخته شده خویش را فرو می‌ریزند، وقتی خود درخت کاشته شده خویش را از ریشه در می‌آورند توقع سایه نشینی و شهد کامی مردم را نباید داشته باشند.

اینک که در آستانه ماه مبارک رمضان و در ایامِ تکریم و غبارروبی مساجد قرار داریم، شایسته است به این مهم توجه شود. کسانی را بر منبر ببینیم که خود شرح عملی گفتار خویش باشند. انصاف را در همه داوری‌های‌شان در نظر گیرند. نقد بکنند اما خدا را و انصاف را در نظر داشته باشند. خانه خدا را به کانون ایجاد انشقاق میان خلق خدا تبدیل نکنند.

ایران و انقلاب امروز به وحدت حداکثری نیاز دارد. هردو به این تقویت می‌شوند که مساجد پر جمعیت به ویژه جوانان باشد. اما برخی سخنان نه تنها دعوت به مسجد نیست که نتیجه قهر هم به بارمی آورد.

 تند گویی‌ها، بدگویی‌ها، بی‌ملاحظه رفتار کردن‌ها، خودبرتربینی‌ها و... باعث می‌شود که به مقصد و مقصود خدایی نرسیم. شاید تندزبانان تندتر به مقصد کسب جاه و جایگاه برسند اما مسجد به هدف خود نخواهد رسید. مسجد خانه خداست نباید با مشی و رفتار و گفتار ما به جغرافیای سیاسی یک جریان خاص نزول کند. مسجد، جایگاه نور و روشنی است. کانون بیداری و هوشیاری است. چتری نیست که بخواهیم در سایه‌اش بنشینیم.