انتقاد روزنامه اصولگرا از پزشکیان درباره مصاحبه با خبرنگار آمریکایی: ما اکنون ملتی خشمگین هستیم؛ نمی‌توانیم مانند روزهای صلح‌وصفا سخن بگوییم

تاکر کارلسون، مجری امریکایی از دکتر پزشکیان می‌پرسد «دوست دارید این جنگ چگونه به پایان برسد؟» و رئیس‌جمهور محترم ما در تمامی پاسخ‌ها تفکیک مشخصی از ترامپ و نتانیاهو می‌کند! حتی وقتی می‌گوید «ترامپ به اندازه کافی توانایی دارد که خاورمیانه را شکوفا کند و آینده‌ای روشن و صلح‌آمیز به ارمغان بیاورد»، این تفکیک را بین ترامپ واقعی و ترامپ خیالی نیز قائل می‌شود!

روزنامه جوان نوشت: در حالی که باید مشخصاً از «امریکا» و «رژیم صهیونی» نام برده می‌شد و این دو «یکی» دیده می‌شدند و بر این یکی‌بودن اصرار و صدها دلیل متقن آورده می‌شد، و از ترامپ نیز باید آن‌گونه که خود با افتخار خودش را به جهان معرفی می‌کند، یاد می‌شد، نه کمتر از آن!

شاید کسانی با اشاره به شخصیت خودشیفته و توجه‌طلب ترامپ بگویند «این بخش از سخنان پزشکیان حاصل مشاوره متخصصان و روان‌شناسان بوده است»، اما از این‌گونه سخنان، مافیای یهود بیشتر از اینها در گوش او می‌خوانند و ترامپ خود نیز «باور»‌ی دارد و چندان با این جور سخنان احساساتش شکوفا نمی‌شود، و اگر روان‌شناسی توصیه کرده باشد که از نام‌های مقام‌های رژیم و امریکا به جای نام‌های ساختار سیاسی این کشورها استفاده شود، شاید او گمان کرده است که مشاوره ازدواج می‌دهد نه مشاوره سیاسی!

ما اکنون ملتی خشمگین هستیم و نمی‌توانیم مانند روزهای صلح‌وصفا سخن بگوییم. نشان‌دادن خشم ملت عین عقلانیت است. اگر در جای خود خشم خود را نشان ندهیم، و روان‌شناسانه سخن بگوییم، در بی‌جای مکان و زمان پاسخ ما را به‌گونه‌ای می‌دهند که کار از دست روان‌شناسان خارج شود!

مجری درباره تهدید ترامپ به ترور و اینکه آیا دولت ایران از آن حمایت می‌کند یا نه، می‌پرسد. باید می‌گفتیم: ببخشید؟! منظور شما تهدید رهبران و رئیس‌جمهور ایران به ترور است؟! آیا اشتباه لفظی داشتید؟! چون این رئیس‌جمهور امریکا بود که پشت تریبون رسمی رهبران ایران را به ترور تهدید کرد، و اگر اکنون برخی افراد از میان مردم ایران تلاش‌هایی برای مقابله با این تهدید دارند، چرا وارونه‌ نمایی می‌کنید؟! وقتی رئیس‌جمهور حتی از بمباران محل اقامت خود و قصد ترورش یاد می‌کند، نیاز نبود که با یک امریکایی از فرهنگ شهادت و آمادگی برای جانفشانی در راه میهن سخن گفته شود. فراموش نکنیم که ترامپ وقتی اجلاس «گروه هفت» را رها کرد، و آن کنایه را به ماکرون زد، تصورش این بود که سران سه‌قوه ایران را کشته است و برای ماجراجویی و تخیلات بعدی به امریکا بازگشت.

درباره آغاز دوباره مذاکرات، سخن رئیس‌جمهور مثبت و سنجیده بود وقتی گفت که مردم ایران اکنون در بحران ترور فرماندهان و دانشمندان خود با همسران و فرزندان‌شان هستند، آن‌هم درحالی که گاهی برای ترور یک فرد، یک ساختمان و ده‌ها شهروند دیگر را قربانی کردند. اما این صدای رسا نباید در میل به مذاکره و راه‌حل‌های دیپلماتیک ساکت می‌شد.

سخنان مثبت و ارزشی و اخلاقی گفتن در این وضعیت، همانند رفتار کسانی است که در اوج بمباران‌های تهران از اهمیت «خرد ناب ایرانی» و «صلح ایرانی» و گفت‌وگوی سازنده مبتنی بر عقلانیت با نتانیاهو و ترامپ یاد می‌کردند!

یک گفت‌وگو در این سطح و در این صحنه را همه جهان می‌بینند، پس نباید گفت که مخاطب این سخنان امریکایی‌ها بودند یا که بود و که نبود. باید با همه جهان صحبت می‌شد؛ و همه آزادگان جهان اکنون باید نفرت و خشمی را که خود در دو سال اخیر از رژیم صهیونی و امریکا- حتی در قلب دانشگاه‌های امریکا- ایجاد کرده‌اند، در سخنان ما هم می‌دیدند.