توقیف در سینمای ایران

این بار دوم بود که احساس شهروند درجه دوم بودن به خورد مردم داده شد. یک بار وقتی وزیر ارتباطات با اعلام اینکه توریست‌ها و گردشگران خارجی در سفر خود به ایران به‌خاطر فیلتر شدن «اینستاگرام» و «واتساپ» با مشکلاتی همراه شده‌اند، از طراحی یک «سیم‌کارت خاص» برای این دسته از افراد خبر داد و بار دیگر وقتی که مشخص شد مجوز یک فیلم که در ایران و امکانات داخل ایران و برای مخاطب داخلی ساخته شده بود، قرار است جایی دیگر و برای مخاطبانی دیگر نمایش داده شود.

ا وزارت ارشاد از آنچه در بستر سینمای ایران می‌گذرد بی‌خبر است و یا این توقیف‌ها را اساسا به حساب نمی‌آورد. این مسائل در کنار خروجی جشنواره فیلم فجر که در محاصره آثار ارگانی و خاص بود و احتمالا توشه آتی جداول اکران خواهد بود، نشان می‌دهد سیاست دولت سیزدهم در حیطه سینما، خاموش کردن صدای فیلمسازان و هنرمندان غیرهمسو با خودشان است‌.

در سینمای ایران با در نظر گرفتن سهم سینماداران، درصد پخش کننده و هزینه تبلیغات، در بهترین حالت، حدود ٣۵ درصد رقم فروش به حساب سازنده فیلم بازمی گردد؛ بنابراین، باید فیلم رستاخیز حدود ٣٨ میلیارد تومان در گیشه سینمای ایران می‌فروخت، تا ۱٣ میلیارد تومان به صاحبان اثر بازگردد که رقمی دور از ذهن و غیرقابل تصور است.