چرا محکوم شدن ۲ وزیر مجرم دولت رئیسی مهم است؟

 روزنامه هم میهن نوشت: محکومیت دو وزیر دولت قبل در پرونده چای دبش به دلایلی مختلف اهمیت دارد. هیچ‌کدام از این دلایل، البته  نمی‌تواند به رقابت‌های سیاسی مرسوم اصلاح‌طلب و اصولگرا و... معطوف باشد زیرا تحقق عدالت قضایی چنان اهمیتی دارد که پیش آن این نزاع‌ها به پشیزی نمی‌ارزد.

بسیاری همچنان به همین محکومیت نیز بدبین هستند و می‌گویند یا کافی نیست یا باید منتظر ماند و دید چه کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه است.  اما اگر روند دادرسی پرونده‌ای صحیح باشد، نتیجه آن هر چه باشد، باید بدان گردن نهاد و بهتر است چندان خود را درگیر تئوری توطئه نکنیم.

از دلایل اهمیت این حکم  این است که این دو نفر صاحب منصب بودند. می‌دانیم که اجرای عدالت برای قدرتمندان بسیار دشوار است و برای همین کم نیستند کسانی که می‌گویند زور قانون فقط به بی‌قدرتان می‌رسد. اگر همین یک سخن در نظر اکثریت جامعه‌ای مقبول افتد، تردید نکنید که دیگر سنگ روی سنگ بنا نخواهد شد و مسابقه دزدی، اختلاس و کلاهبرداری تمام جامعه را برخواهد داشت. آخر بی‌قدرتان و کم‌قدرتان نیز هرچه نداشته باشند، چشم‌وگوش دارند و وقتی این احساس در وجودشان پدید آید که هر که هر که است، می‌گویند چرا ما از این مسابقه عقب بمانیم و بالاخره روز مبادا اگر هم گیر دادگاه افتادیم، زبان داریم برای توجیه رفتارمان.

تاریخ را نیز که مرور کنیم، چشمه عدالت باید از بالادست پاکیزه شود، وگرنه با قطع دست فلان سارق فقیر هیچ‌وقت نمی‌توان جامعه‌ای عادلانه را انتظار کشید. اگر بالادستی‌ها یعنی مسئولان عادل باشند یا قوانین به نحوی نوشته و اجرا شوند که نتوانند دست از پا خطا کنند و مجبور باشند عدالت بورزند، آنگاه می‌توان به مردم نیز قبولاند که دزدی نکنند. این همان وضعیتی است که سخن امام علی(ع) بر آن صدق می‌کند که «اَلنّاسُ بِاُمَرائِهِمْ اَشْبَهُ مِنْهُمْ بِآبائِهِمْ» یعنی «مردم به حاکمان‌شان بیشتر شباهت دارند تا به پدران‌شان».

برای همین هم بود که او چنان رفتار کرد و در برابر برادرش عقیل که سهمی بیش از معمول از بیت‌المال طلبید، آهنی گداخته پیش آورد. دانش عرفی سیاست نیز همین را توصیه می‌کند.